از دراي كاروان - او به تنهایی یک ملت بود نسخه متنی

اي خوشا با فرق خونين در لقاي يار رفتن
پويه در راهي كه بتوان بي غم پا رهسپردن
رخصت ديدار جستن كن تراني ناشنودن
غوطه در خون جبين خوردن پي غسل شهادت
گر رسد زهر غرامت از سبوي دوست خوردن
داغ هفتاد و دو خونين جامه را در دل نهفتن
عاشقانرا عشق فرمان مي دهد منزل بمنزل
رهروان را دوست نيرو مي دهد وادي بوادي
راه مردان و بهشتي سيرتان را چون بپويد
طفل عقل را من نشان كوي ليلي جست گفتم
باز هفتاد دوتن رفتند در شهر شهادت
از دراي كاروان بانگ رحيل آيد حميدا
زاد ره بسيار بايد از پي بسيار رفتن