کفّار - گستره حقوق انسانی در نهج البلاغه نسخه متنی

دليل اين مطلب هم آيه اي است که در غديرخم يعني اواخر عمر پيامبر (ص) نازل شد و خداوند بر طبق آن، اسلام را به عنوان دين نهايي و جاودانه بشريّت معرفّي کرد: «اليوم اکملت لکم دينَکُم و أَتَمُت عليکم نعمتي و رضيت لکم الاسلام ديناً»

پس چه بايد کرد؟ پاسخ اين سؤال آسان است. مسلمانان بايد در عمل، با پيروان اديان آسماني ديگر زندگي مسالمت آميز داشته باشند بدون آنکه در نظر و ايده همانند آنها فکر کنند و يا آنها را نيز همچون خودشان، محق و بر صراط مستقيم بدانند. پس وحدت اديان در عمل و زندگي همراه با صلح و صفا و مبتني بر تساهل و تسامح و مدارا آري: «قل يا اهل الکتاب تعالوا ...» امّا حق نگاري همه اديان نه «ان الدين عند الله الاسلام»

کفّار

دسته ها و گروههايي که در بحث ما کافر قلمداد شده اند، دو گروهند: کفّار اهل کتاب و کفّار غير اهل کتاب. کفّار اهل کتاب منحصراً سه گروه يهود و نصاري و مجوس هستند.

بنابراين گروههاي غيرمسلمان زير، اهل کتاب شمرده نخواهدشد:

«1- ملحدان و افرادي که به هيچ نوع مذهبي معتقد نيستند.

2- مشرکان و کساني که براي آفريننده جهان و معبود حقيقي، شريک و همتا قائل هستند.

پيروان مذاهب ساختگي و باطلي (مثل بهائيّت) که فاقد هرگونه اصل و ريشه صحيح بوده و صرفاً با ادّعاي نادرست و دعوت پيامبران دروغين به وجود آمده است.

گروههايي که خود را پيرو يکي از پيامبران (منصوص در قرآن) شمرده و از يهوديان و مسيحيان و مجوسيان نيز محسوب نگردند از قبيل کساني که خود را پيرو صحف ابراهيم و شيث و ادريس و يا زبور داود مي پندارند»