احزاب و تشکیلات سیاسی در ایران نسخه متنی

گسترده اى دست زد و متاءسفانه جوانان بسيارى اعم از دختر و پسر را جذب سازمان خود نـمـود. امـّا بـا افـشـاى تـدريـجى ماهيت ، عقايد و عملكرد آنها، رشد آن كاهش يافت و از تابستان 1360 كـه بـه جـنـگ مـسـلّحانه عليه حكومت اسلامى اقدام كرد و بدينوسيله واقعيّت منفور خود را نـشـان داد، نـه تـنـهـا رشـد نـداشـت كـه بـعـضـى از اعـضـا و غـالب هـواداران خـود را بـه دلايل گوناگون از دست داد.

3 - مـرگ :

سـمـخـا پـس از آنـكـه در 31/3/1360 جـنـگ مسلّحانه خود را با نظام اسلامى و مردمى جـمـهـورى اسـلامـى ايـران آغـاز كـرد، در واقـع بـه سـوى مـرگ پـيـش رفـت . تـعـداد قـابـل تـوجـّهـى از اعـضـاى سـازمـان دسـتـگـيـر و تـعـداد قابل توجه ديگرى نيز دست از همكارى كشيده توبه كردند. اعضاى باقى مانده از ايران فرار كـرده بـه كـشـورهـاى غـربـى و بـرخـى از كـشـورهاى منطقه پناهنده شدند.

سمخا پس از مدّتى تـصـمـيم گرفت تا همكارى نهائى خود با آمريكا و صدام را علنى كرده ، با استفاده از امكانات عـراق بـه جـنـگ با سربازان ايران اسلامى بپردازد و در كنار دشمن بعثى براى از بين بردن تـمـاميّت ارضى ، نواميس و مليّت كشور خود وارد جنگ شود. اين كار در حقيقت ضربه مهلكى بود كه منافقين بر پيكره خود وارد كردند.

مـنـافـقـيـن دليـل پـذيـرش قطعنامه 598 از سوى ايران را فقدان پشتوانه مردمى نظام جمهورى اسـلامـى مى دانستند. از اين رو، تا آنجا كه مى توانستند اعضاى خود را از كشورهاى مختلف جهان جمع آورى كردند و با يك آموزش نظامى فشرده ، آنان را با سلاحهاى اهدايى صدام حسين ، كسى كـه به قصد تصرف آب و خاك ايران ، حمله گسترده خود را به اين مرز و بوم آغاز كرد، مجهّز كردند.

آنـهـا پـس از انـجـام مـحـاسبات دقيقى [از نظر خودشان ] كه قبلاً در دوران فراگيرى علم مبارزه آموخته بودند، نيروهاى خود را از جادّه آسفالته حركت داده و پيش بينى مى كردند كه به زودى تـهران را فتح خواهند كرد! امّا به يارى خداوند متعال ، نيروهاى مسلّح جمهورى اسلامى ايران در كـنـار مـردم مـنطقه ، طى عمليات (مرصاد) چنان دمارى از روزگار اين نوكران احمق امپرياليسم درآوردند كه داغ آن را تا سالها فراموش نخواهند كرد. با اين ضربه مهلك ، سازمان به مرگ بسيار نزديك شد ولى با تنفّس مصنوعى كشورهاى غربى بويژه آمريكا و نيز با مساعدتهاى صدام حسين ، بار ديگر شروع به نفس كشيدن كرد.

چـنـد سـال بـعـد، بـار ديگر اعضاى سازمان از كشورهاى مختلف گرد هم جمع شدند تا تجربه مـرصـاد را تـكـرار كـنـنـد؛ زيـرا مـسـاعـدتـهـاى مـالى كـشـورهـاى غربى و نيز عراق ، منوط به شـرارتـهاى ضدّ انقلاب است . منافقين در پايگاه اشرف در خاك عراق اجتماع كردند تا حمله خود را بـه ايـران شـروع كـنـنـد. امـّا مـسـؤ ولان جـمـهـورى اسـلامـى ايـران بـا هـوشـيـارى كـامـل ، ايـن تـوطـئه را نـيـز در نطفه سركوب كردند. دلاور مردان نيروى هوايى ارتش جمهورى اسلامى ايران به بمباران پر حجم اجتماع منافقين در قلب عراق اقدام كردند و صدها تن از آنها را به هلاكت رساندند و رهبر آنان را مجروح كردند.

سـمـخـا، در اثـر ضـربـات مزبور، به حال احتضار افتاد ولى هنوز هم با كمك آمريكا، صدام و بـرخـى ديـگر از كشورهاى ضدّ اسلامى به حيات منحوس خود ادامه مى دهد. ليكن اين زندگى را ديگر نمى توان زندگى سياسى يك سازمان شمرد.

چه كسانى ؟

1 - بـنـيـانـگـذاران :

مـحـمـد حـنـيـف نـژاد، عـلى اصـغـر بديع زادگان و سعيد محسن كه هر سه از دانشجويان عضو نهضت آزادى بودند، اين سازمان را بنيان نهادند. (161)

2 - رهـبـران :

از مـيـان رهـبـران و اعضاى اصلى سازمان مى توان اسامى زير را ياد نمود: موسى خـيـابـانـى ، معاون رجوى كه در درگيرى با پاسداران انقلاب اسلامى در 19/11/1360 كشته شـد. احـمـد رضايى