كتاب آداب نكاح نسخه متنی

از اميرالمؤ منين حضرت علي (ع ) نقل شده است :

(( از آن حضرت درباره مال گم شده پرسيدند فرمود: معرفى مى كند، اگر
صاحبش آمد، به او مى دهد و اگر نه يك سال نگاه مى دارد پس اگر تا يك سال صاحب مال و يا كسى كه جوياى آن
شود نيامد، آن را صدقه مى دهد، اما اگر صاحبش ، پس از صدقه دادن آن آمد، پيدا كننده اگر خواست غرامت
آن را به صاحب مال مى دهد، و اجر (اخروى اش ) مال اوست ، و اگر نسبت به پرداخت غرامت ناراضى بود، صاحب
مال به حساب خودش مى گذارد و اجر آن متعلق به خود اوست .)) (773)

از محمّد بن يحيى نقل شده كه عبداللّه بن جعفر گفت :

(( به امام كاظم (ع ) نوشتم درباره مردى كه شتر يا
گاوى را براى قربانى خريده است ، و چون آن را سر بريده در شكمش كيسه اى يافت كه داخل آن چند درهم ، يا
دينار و يا گوهرى بود اين پول و جواهر مال كيست ؟ مى گويد: امام (ع ) در پاسخ نوشت ، فروشنده آن را مى
شناسد (كه متعلق به كيست ) و اگر فروشنده نشناخت پس آن چيز متعلق به تو است ، خداوند آن را روزى تو كرده
است .)) (774)

در روايت صحيح از عبداللّه بن سنان به نقل از امام صادق (ع ) آمده است كه فرمود:

(( هركس در فلاتى از
زمين به چهارپا يا شترى برخورد كرد كه بى سرپرست و خسته افتاده و صاحبش آن را واگذاشته است به اين
دليل كه به دنبال او نيامده ، ديگرى آن را گرفته و سرپرستى كرده و خرج آن حيوان را داده تا او را از
درماندگى و مرگ نجات داده و زنده نگه داشته است ، پس آن حيوان متعلق به اوست و صاحب (اصلى ) آن ، حقى بر
آن ندارد، و آن همانند شيئى مباح است .)) (775)

از آن حضرت نقل شده است كه فرمود:

(( پارسايى در دنيا به تباه ساختن مال و به حرام شمردن حلال نيست ،
بلكه پارسايى در دنيا آن است كه بدانچه در دست تو است نبايد مطمئن تر از آن باشى كه نزد خداى عز و جل
است .)) (776)

و از آن حضرت نقل است كه فرمود:

(( خداوند به بنده اى ، در حالى كه خير او را مى خواهد، سى هزار (درهم )،
عطا نمى كند، و فرمود: هرگز كسى ده هزار درهم از راه حلال ، جمع نكرده است و آن مبلغ براى مردمانى جمع
مى شود، در وقتى كه قوت و روزى او را از راه كارش بدهند، خداوند دنيا و آخرت را براى او جمع كرده است .))
(777)

اين است آخر كتاب حلال و حرام از (( المحجة البيضاء فى تهذيب الاحياء، )) و اگر خدا بخواهد به دنبال آن
كتاب آداب مصاحبت و معاشرت مى آيد، و سپاس در آغاز و انجام سزاوار خداست .