لطفا منتظر باشید ...
غزل 428
سحرگاهان که مخمور شبانه
نهادم عقل را ره توشه از مي
نگار مي فروشم عشوه‌اي داد
ز ساقي کمان ابرو شنيدم
نبندي زان ميان طرفي کمروار
برو اين دام بر مرغي دگر نه
که بندد طرف وصل از حسن شاهي
که با خود عشق بازد جاودانه2) 152
گرفتم باده با چنگ و چغانه
ز شهر هستيش کردم روانه149
که ايمن گشتم از مکر زمانه150
که اي تير ملامت را نشانه
اگر خود را ببيني در ميانه1) 151
که عنقا را بلند است آشيانه
که با خود عشق بازد جاودانه2) 152
که با خود عشق بازد جاودانه2) 152
