غزل 127
روشني طلعت تو ماه ندارد
گوشه ابروي توست منزل جانم
تا چه کند با رخ تو دود دل من
شوخي نرگس نگر که پيش تو بشکفت
ديدم و آن چشم دل سيه که تو داري
رطل گرانم ده اي مريد خرابات
خون خور و خامش نشين که آن دل نازک
گو برو و آستين به خون جگر شوي
ني من تنها کشم تطاول زلفت
حافظ اگر سجده تو کرد مکن عيب
کافر عشق اي صنم گناه ندارد
پيش تو گل رونق گياه ندارد
خوشتر از اين گوشه پادشاه ندارد
آينه داني که تاب آه ندارد
چشم دريده ادب نگاه ندارد
جانب هيچ آشنا نگاه ندارد
شادي شيخي که خانقاه ندارد 28
طاقت فرياد دادخواه ندارد
هر که در اين آستانه راه ندارد
کيست که او داغ آن سياه ندارد 29
کافر عشق اي صنم گناه ندارد
کافر عشق اي صنم گناه ندارد
غزل 128
نيست در شهر نگاري که دل ما ببرد
کو حريفي کش سرمست که پيش کرمش
باغبانا ز خزان بيخبرت ميبينم
رهزن دهر نخفتهست مشو ايمن از او
در خيال اين همه لعبت به هوس ميبازم
علم و فضلي که به چل سال دلم جمع آورد31
جام مينايي مي سد ره تنگ دليست
راه عشق ار چه کمينگاه کمانداران است
حافظ ار جان طلبد غمزه مستانه يار
حافظ ار جان طلبد غمزه مستانه يار
بختم ار يار شود رختم از اين جا ببرد 30
عاشق سوخته دل نام تمنا ببرد
آه از آن روز که بادت گل رعنا ببرد
اگر امروز نبردهست که فردا ببرد
بو که صاحب نظري نام تماشا ببرد
ترسم آن نرگس مستانه به يغما ببرد
سامري کيست که دست از يد بيضا ببرد
منه از دست که سيل غمت از جا ببرد 33
هر که دانسته رود صرفه ز اعدا ببرد 34
حافظ ار جان طلبد غمزه مستانه يار