اسلام و کثرت گرایی دینی نسخه متنی

آن بشود به توافق رسيد، پروسه اي است كه در آن دلايل بايد مطرح و سپس ارزيابي و بررسي گردند، مورد نظر آلستون نيست. اين نكته عجيب است، زيرا آلستون فيلسوفان ديگر را به خاطر مبذول نكردن دقت لازم به معرفت شناسي رشته خودشان مورد شماتت قرار مي دهد. در فلسفه معقول نيست كه به راحتي يك ديدگاه متافيزيكي را بپذيريم به اين علت كه آن ديدگاه در فرهنگ ما رايج است و يا چون توصيه استادمان است و يا به خاطر اينکه نشان مي دهد، ما درباره جهان چگونه فكر مي کنيم. علاوه بر اين بايد دليل بياوريم و حتي اگر نتوانيم دليل قطعي بيابيم باز نمي توان به اين بهانه از جستجوي حقيقت سرباز زد. چنان كه خواهيم ديد، آلستون در پاسخ به هيك نشان مي دهد كه شايد بتوان براي ارزشيابي ادعاهاي متعارض مبتني بر تجربيات ديني از استدلال عقلي استفاده كرد.

ثانياً، آلستون اعتراف مي کند كه حتي طبق فرضيه هاي خود او، وجود تجربه ديني متعارض، توجيهي را كه براي باور ديني از تجربه حاصل مي شود، تا اندازه اي تضعيف مي کند. آلستون فكر مي کند كه اين لطمه و آسيب به اندازه اي نيست كه معقوليت اعتقاد ديني را به مخاطره بيندازد، ولي به آن آسيب مي رساند.

ثالثاً، آلستون کثرت گرايي هيك را قبول ندارد، زيرا به اعتقاد او کثرت گرايي هيك نيازمند تجديد نظر در آموزه مسيحيت است، در حالي كه كه برنامه خود آلستون، دفاع از معقوليت اعتقادات كنوني مسيحيت است، نه تغييرات آن.

چون كار خود را تحليل و ارزشيابي اعمال و شعائر مبتني بر باورهاي ديني كه به آنها عمل مي شوند مي دانم، نه اصلاح و يا افساد، از اين رو از راه هيك استفاده نمي كنم.

1 - I id.p.266