غيبت و انتظار - اصول پنجگانه اعتقادی نسخه متنی

استوار و پابرجا گردد.

به همين خاطر در روايت هاى فراوانى آمده است كه اسلام برچند پايه استوار است و در آنجا ولايت از اساسى ترين پايه ها، شمرده شده است .

امام باقر(ع ) مى فرمايد:

زير بناى اسلام نماز، زكات ، حج ، روزه و ولايت است . زراره كه از ياران امام است ، مى پرسد: كدام يك از اين پايه ها، مهم تر است ؟ امام مى فرمايد: ولايت از همه مهم تر است ، سپس مى فرمايد: (لاَِنَّها مِفْتاحُهُنَّ وَالْوالى هُوَ الدَّليلُ عَلَيْهِنَّ)(69) [زيرا ولايت ، كليد نماز، روزه ، حج و زكات است و والى (يعنى امام ) راهنماى مردم بر آنهاست .]

خلاصه

از شؤ ون امامت ، مرجعيت علمى و دينى و پاسخگويى به سؤ ال هاى مختلف افراد جامعه اسلامى است . امامان معصوم ، اهل بيت پيامبرند و بهتر، از مسائل خانه با خبرند. امامان معصوم واسطه فيض الهى ، و حجت خدا در روى زمين مى باشند و اگر زمين بدون امام و حجت خدا باشد نابود مى شود.

رهبرى امام تنها در احكام و تبيين كتاب خدا خلاصه نمى شود، بلكه براى تحقق همه احكام الهى در جامعه ، تشكيل حكومت ضرورت دارد و امام رهبرى سياسى آن را نيز به عهده دارد.

پرسش

1 هدايت مردم پس از پيامبر(ص ) به عهده چه كسانى است ؟ به چه دليل ؟ 2 روايتى از پيامبر(ص ) در شاءن على (ع ) ذكر كنيد.

3 اهل بيت : غير از تبليغ احكام دين چه مسؤ وليت ديگرى دارند؟ 4 حجت خدا در حال حاضر كيست ؟ اگر زمين خالى از حجت باشد، چه خواهد شد؟ 5 اسلام بر چند پايه استوار است و كدام يك اساسى ترين پايه ها شمرده شده است ؟

غيبت و انتظار

سنت غيبت

بعد از شهادت امام حسن عسگرى (ع ) امامت و رهبرى حضرت مهدى (عج ) شروع گرديد. اما به فاصله كوتاهى به فرمان خداوند آن حضرت بنا به مصالح و حكمت هايى ، از انظار امّت غايب گرديد و هر زمان كه خداوند مصلحت بداند ظهور خواهد نمود.

البته غايب شدن و نهان گشتن ، اختصاص به حضرت مهدى (عج ) ندارد؛ بلكه يك سنت الهى است كه در امت هاى پيشين نيز سابقه داشته است .

اين سنت ، همانند ديگر سنن الهى ، حكمت هايى دارد. يكى از آنها، آزمايش بندگان در دوران غيبت است .

پيروان دين الهى و رهبر آسمانى ، بايستى با دقت و هوشيارى ، ايمان خويش را پاس داشته آن را از آلايش شرك و خرافه بدور دارند.

امام حسن عسگرى (ع ) در اين باره مى فرمايد:

(پس از من فرزندم قائم است و اوست كه مانند پيامبران عمرى دراز خواهد داشت ، و از ديد مردمان نهان مى شود. در غيبت طولانى او دل هايى تيره گردد و فقط كسانى در اعتقاد به او استوار خواهند ماند كه قلبشان به نور الهى روشن گشته و روح خدايى به آنان مدد رساند.)(70)

غيبت كوتاه

حضرت مهدى (ع ) در نيمه شعبان سال 255 ه‍ . ق ولادت يافت ، و با نور وجودش به بزم آفرينش روشنايى بخشيد.

پس از وفات امام حسن عسكرى (ع ) در سن پنج سالگى به امامت رسيد. ولى در اثر تعقيب (معتمد) خليفه عباسى ، از چشم مردمان پنهان گشت و در مدت غيبت كوتاه (329 260 ه‍ . ق ) به واسطه نايبان ويژه خود با پيروان در ارتباط بود. شيعيان آن حضرت ، به وسيله آنان مسائل و مشكلات خود را به حضرت رسانده و كسب تكليف مى كردند. اين دوره (غيبت صغرى ) نام دارد و نايبان خاص حضرت كه به ترتيب مسؤ وليت نيابت را عهده دار شدند، عبارتند از:

1 عثمان بن سعيد(280 260)؛ 2 محمد بن عثمان (305 280)؛ 3 ابوالقاسم حسين بن روح نوبختى (326 305)؛ 4 ابوالحسن على بن