بیشترتوضیحاتافزودن یادداشت جدید
عمرى را براى آنها سپرى كرده است ، چون سرابى در برابر ديدگان او نمايان مى شود، كه قطع يكباره اين دلبستگى ها و پيوستگى ها در جسم و جان او اضطراب و تشنجاتى ايجاد مى كند. از اين رو، حضرت على (ع ) مى فرمايد:(هر كس بميرد قيامتش بر پا مى گردد.)(96)و به همين خاطر، مرگ را، قيامت صغرى ناميده اند.
عالم برزخ
اگر شيئى بين دو چيز ديگر حايل و فاصله شود، به آن (برزخ ) گفته مى شود. هنگام مرگ ، روح از عالم طبيعت خارج شده ، به جهانى قدم مى نهد كه بين جهان طبيعت و آخرت فاصله است و به همين خاطر آن را (عالم برزخ )ناميده اند، انسان از لحظه مرگ تا قيامت كبرى در اين جهان به سر مى برد چنين نيست كه انسان ، پس از مرگ در حالتى شبيه به بيهوشى فرو رود و چيزى را احساس نكند، آدمى با مرگ بى درنگ وارد مرحله اى ديگر از حيات مى شود و همه چيز را احساس مى كند. از لذتهايى برخوردار است يا از ناراحتى هايى رنج مى برد واين لذت و رنج به انديشه ها، اخلاق و اعمال او در اين جهان بستگى دارد.پيش از اين يادآورى كرديم كه قرآن كريم ، به شكل هاى گوناگون ، وجود حيات بعد از مرگ و قبل از قيامت را تاءييد مى كند. حدود پانزده آيه از قرآن ، به نحوى اين جريان حياتى را معرفى كرده ، اشاره مى كند كه انسان در فاصله بين مرگ و قيامت از نوعى حيات واقعى و كامل بهره مند است .
حيات برزخى در آيات قرآن
برخى از آياتى كه در مورد زندگى برزخى وارد شده اند، گفت و شنود انسان هاى صالح و نيكوكار يا فاسد و گناهكار را با فرشتگان الهى بيان مى كنند كه لحظه اى پس از مرگ صورت مى پذيرد.(حَتّى اِذا جاَّءَ اَحَدَهُمْ الْمَوْتُ قالَ رَبِّ ارْجِعُونِ لَعَلّى اَعْمَلُ صالِحاً فيما تَرَكْتُ، كَلاّ اِنَّها كَلِمَةٌ هُوَ قائِلُها وَ مِنْ وَرائِهِمْ بَرْزَخٌ اِلى يَوْمِ يُبْعَثُونَ.)(97)تا وقتى كه يكى از آنها را، مرگ فرا رسد. مى گويد: پروردگارا، مرا بازگردان تا شايد كار شايسته اى در زمينه هايى كه نكرده ام ، انجام دهم . هرگز، اين سخنى است كه تنها او گوينده آن است و از پشت سرشان از دم مرگ تا روزى كه برانگيخته شوند، برزخ و فاصله اى است .تنها آيه اى كه فاصله ميان مرگ و قيامت را برزخ خوانده است ، همين آيه شريفه است دانشمندان علوم اسلامى ، اصطلاح برزخ را از همين آيه اقتباس كرده اند و عالم پس از دنيا و پيش از قيامت را عالم برزخ ناميده اند. در اينجا از ادامه حيات انسان پس از مرگ ، در اين حد سخن به ميان آمده است كه انسان هايى پس از مرگ ، ندامت و پشيمانى خود را ابراز مى كنند و تقاضاى بازگشت و مراجعت به دنيا را دارند و به آنها پاسخ منفى داده مى شود. روشن است كه انسان بايد پس از مرگ از نوعى حيات برخوردار باشد كه درخواست بازگشت به دنيا را بكند.دسته دوم ، آياتى است كه مى گويد فرشتگان پس از گفت و شنود، به صالحان و نيكوكاران بشارت مى دهند كه از اين پس ، زندگى سعادتمندانه اى دارند و به آنان مى گويند كه از نعمت هاى الهى بهره برگيرند و آنها را به انتظار رسيدن روز قيامت نمى گذارند:(قِيْلَ ادْخُلِ الْجَنَّةَ قالَ يا لَيْتَ قَوْمى يَعْلَمُونََ بِما غَفَرَلى رَبّى وَ جَعَلَنى مِنَ الْمُكْرَمينَ.)(98)(پس از مرگ ) به او گفته شد: به بهشت درآى ، او گفت : اى كاش قوم من كه سخنم را نپذيرفتند اكنون مى دانستند كه چگونه پروردگارم مرا آمرزيده و مرا از بندگان گرامى داشته شده قرار داد.در آيه هاى قبلى جريان گفت گوى اين مرد صالح (مؤ من آل يس ) با قومش آمده است كه آنان را به پيروى از رسولانى كه در شهر (انطاكيه ) مردم را به پرستش خالصانه خداوند مى خواندند، دعوت مى كند. پس از آن ، ايمان و اعتقاد خويش را اعلان مى كند و از آنان مى خواهد كه سخنش را بشنوند و راه او را بروند.مردم سخن او را نشنيدند تا اين كه او به جهان ديگر رفت و در آنجا مغفرت و كرامت الهى را درباره خود مشاهده كرد پس آرزو كرد كه اى كاش قوم من كه هنوز در دنيا به سر مى برند از وضع سعادتمندانه من در
لطفا منتظر باشید ...
