انتظار بشر از دین نسخه متنی

براساس تعريف سوم، منظور از داشتن قدرت، توانايي تمرکز، تنظيم يا
هدايت رفتار اشخاص يا کارهاست.1

امّا اقتدار به معناي قدرت مشروع است که بعضي گفته اند: «اقتدار، توانايي ذاتي يا اکتسابي براي
اِعمال سلطه بر يک گروه است؛ اقتدار جلوه اي از قدرت است و بر اطاعت از آن دلالت دارد».2

برخي ديگر گفته اند: «اقتدار يعني قدرتي که مشروعيت آن براساس سنّـت يا قانون، پذيرفته شده است».3

با توجه به اين که اقتدار به قدرتي مي گويند که مستلزم اطاعت باشد، 4 اقتدار را به دو نوع تقسيم کرده
اند: اقتدار واقعي و بالفعل و اقتدار مشروع يا قانوني. اکنون به اختصار درباره اين دو اقتدار مطالبي
را بيان مي نماييم.

1 ـ اقتدار بالفعل، هنگامي وجود دارد که فرد يا گروهي از افراد، اعمال قدرت بر خودشان را مي پذيرند و
از دستورها يا فرمان هاي کساني که داراي آن قدرت هستند، اطاعت مي کنند.

2 ـ اقتدار مشروع يا قانوني، زماني وجود دارد که اِعمال قدرت به منزله يک حق، از سوي کساني که نسبت به
آن ها اعمال مي گردد، پذيرفته شود. 5 در فلسفه سياسي، منشأ و منبع اقتدار را گاهي تقدس و ويژگي هاي
شخصي حاکم و رهبر مي دانند و گاهي عقلانيت و قانوني بودن؛ که براساس اعتقاد افراد به قانوني بودن
الگوهاي قواعد هنجاري و اعتقاد به حق حاکمان که تحت چنين قواعدي اقتدار

1 . بنيادهاي علم سياسيت، ص 89 .

2 . همان، ص 101 .

3 . دانشنامه سياسي، ص 247 .

4 . جامعه و حکومت، ص 100 .

5 . جامعه و سياست، ص 58 .