انتظار بشر از دین نسخه متنی

بفُرقة خيراً ممّن مضي ولا ممّن بقي» ؛ 1 از رنگارنگي و فرصت طلبي در دين خدا اجتناب کنيد؛ زيرا
اتحاد و اتفاق در مسير حق و صدق، هر چند دشوار باشد، بهتر از اختلاف و تفرق در راه باطل است؛ هر چند که
مورد پسند شما باشد؛ زيرا خداي سبحان هيچ کسي را از راه اختلاف خير نداد؛ نه در گذشته تاريخ و نه در
آينده؛ يعني جدايي هرگز عامل خير نيست.

اميرمؤمنان عليه السّلام يکي از سنّت هاي ديرپاي الهي را که تمام قلمرو زمان و زمين مشمول آنند، اين
گونه بيان کرده است: «و لاتباغضوا فإنّها الحاقة» ؛ 2 بغض و کينه يک ديگر را در دل رشد ندهيد؛ زيرا
دشمني، همانند تيغ تيزي است که به دست دو طرف خصومت است. هر روز با تهمت، دروغ، توطئه، اهانت، تحقير
و... نسبت به همديگر، بوته هاي دين تراشيده مي شود و موهاي باريک همت، با تراش روزانه نابود مي گردد و
هرگز اميدي بر اي رويش جديد نيست. بنابراين، وحدت جامعه از مهم ترين علل اقتدار ملّي است.

گفتني است: منبع اصلي پيام هاي علوي، همانا وحي الهي است که جامعه را به اعتصام به حبلِ متينِ دين فرا
مي خواند و از تفرقه، تحذير مي فرمايد و همين مطلب در سخنان گهربار رسول اکرم صلي الله عليه و اله و
سلّم نيز آمده است: «الجماعة رحمةٌ و الفرقة عذابٌ» ؛ 3 اگر ملّتي به خطر تفرّق مبتلا شد، شائبه
تعذيب الهي را به همراه دارد. از اين رو، مي توان با توبه، آن عذاب را به رحمت که همان وِفاق ملّي است،
تبديل نمود.

1 نهج البلاغه، خطبه 176، بند 34.

2. همان، خطبه 86.

3. نهج الفصاحه، ج 1، ص 206.