انتظار بشر از دین نسخه متنی

ميدانند، «حىّ متألّه» يعنى موجود زنده اى دانسته است كه حيات او در تألّه وى تجلّى دارد و تألّه،
همان ذوب شدن در ظهور اِلهيّت است. اين هويت انسان، قابل تبديل نيست؛ زيرا او در «احسن تقويم» و زيبا
ترين صورت، آفريده شده است؛ نه خداوند او را تغيير ميدهد؛ زيرا او را به بهترين وضع آفريد و نه غير
خداوند او را دگرگون ميكند؛ زيرا قدرت تغيير او را ندارد: لا تبديل لخلق الله. 1 قرآن، انسان را به
گونه اى معرفى كرده است كه بداند از كجا آمده است و پس از اين به كجا ميرود و در محدوده دنيا چه بايد
بكند.

امّا در مقام دوم، قرآن چگونگى بارورى و شكوفايى گوهر ملكوتى انسان را كه حيات و تألّه است و نيز راه
رسيدن وى به كمالات وجودى را بيان ميكند و در زمينه اسباب سهولت و صعوبت پيمودن راه و ويژگىهاى
راهنما و راهزن راه، سخن ميگويد. قرآن، انسان را موجودى برخوردار از فطرت توحيدى و امانت دار الهى و
داراى عقل و درك دانسته است كه بايد گوهر وجودى خود را شكوفا كند و سعادت او درشكوفايى گوهر وجودى
اوست و اين گوهر وجودى با ارائه برنامه از طريق انسان شناس واقعى، يعنى خداوند شكوفا ميشود و اين
برنامه، همان دين الهى است كه با تحت پوشش قرار دادن ابعاد وجودى انسان و چگونگى ارتباط او تحقّق
مييابد.

پس از تبيين مبادى تصوّرى مسأله يعنى دين، انتظار و انسان، در بخش آينده به اين مطلب ميپردازيم كه
روش هاى تبيين انتظار بشر از دين چيست؟ آيا در حل مسأله، بايد به منابع درون دينى تمسّك شود يا منابع
برون دينى نيز ضرورت دارد و در حالت دوم، منابع برون دينى كدامند؟ آيا منبع عقلى است يا تجربى يا
شهودى يا تاريخى؟

1 . سوره روم، آيه30 .