انتظار بشر از دین نسخه متنی

از طرفى سعادت يا شقاوت انسان از راه عقيده، اخلاق و اَعمال فقهى و حقوقي تأمين ميشود و امور ياد شده
نيز در گرو تصحيح رابطه انسان با خود و با خداى خود و با جهانِ بيرون از خويش است. ازاين رو، ابن سينا
(ره) مسأله وحى و نبوت و نياز جامعه بشرى به رسول خدا را در اثناى مطالب مربوط به عبادت، زهد و عرفان
ارائه كرد و محقّق «طوسى» كه به اين نكته فاخر آگاه بود، در شرح اشارات و تنبيهات بوعلي سينا چنين

فرمود: رمز طرح مسأله نبوّت همراه با جريان عبادت و زهد و عرفان و بيان مقامات عارفان، اين است كه
براى تأمين زندگى مادى و دنيايى آرام بشر، وضع يك سلسه قوانين عادى كافى است؛ چنان كه گروهى در اطراف
زمين بدون داشتن دين از زندگى دنيايى آرام برخوردارند؛ ليكن اگر جامعه بخواهد زندگى سعادت مندانه
انسانى داشته باشد، بدون وحى و نبوّت ميسّر نخواهد بود. ازاين رو، جريان وحى و نبوّت، در مطاوى مقام
هاى عابد و زاهد و عارف ارائه شد تا معلوم گردد كه احتياج بشر به وحى و انتظار جامعه از دين در تمام
شؤون علمي و عملى عبادى، سياسى، اقتصادى، اجتماعى و فرهنگى است؛ نه در خصوص زندگى مادى و دنيايى.1

چون وحى و نبوّت انسان را به سعادت دنيا و آخرت نايل مي سازد، مؤمن دين شناس و دين باور، ازخدا حسنات
دنيا و آخرت را طلب مي كند و در مقام نيايش مي گويد: ربّنا اتنا فى الدّنيا حسنة و فى الاخرة حسنة؛ 2
خدايا در دنيا و آخرت به ما حسنات اعطا كن.

حسنات دنيا، همان نظام اقتصادى و مالى سالم، نظام سياسى و اجتماعى صحيح، وجدان كارى و نظم، رفيق و
مصاحب خوب، معلم صالح، توسعه در

1 . الإشارات والتنبيهات، ج 3، ص 374، با تحرير و تغيير اندك .

2 . سوره بقره، آيه 201 .