انتظار بشر از دین نسخه متنی

در مخلوق شناختيم، در مقابل نعمت هاي او سپاسگزاري مي نماييم و کسي که خدا را شناخت و شکر نعمتش را به
جاي آورد، استحقاق پاداش الهي را خواهد داشت؛ چنان که اگر خدا را انکار و در مقابل نعمت ها ناسپاسي
کند، استحقاق کيفر دارد. بنابراين، لزومي ندارد که انسان از بشري مانند خود پيروي کند؛ زيرا دليل
عقلي او را به معرفت خدا و سپاسگزاري او وادار مي کند. پس، نياز به پيامبر و تعليمات او ندارد.1

پاسخ؛ نفس حکم عقل به لزوم معرفت پروردگار و شکر نعمت هاي او، دليل لزوم بعثت انبياست؛ زيرا عقل در
کيفيت و کميت شناخت اوصاف و کمالات خداوند و نيز در معرفت عملي که با آن شکر مُنعِم محقق مي شود،
نيازمند به راهنماست که همان پيامبرانند. پيامبران، گرچه مانند ساير انسان هايند، ليکن در کمالات
معنوي و اخلاق الهي از ديگران ممتازند و به دليل همين امتياز روحي، لايق وحي الهي شده و مأمور
راهنمايي ديگران گشته اند.

نياز بشر در شناخت اوصاف و کمالات الهي و کميت سپاسگزاري به معلم و راهنما، به دليل وجود اختلاف عقلا
در آن هاست و خداوند، اَحکام مناقض عقل صادر نکرده و از بندگان خود نخواسته است که از انبيا تعاليمي
را دريافت کنند که مخالف حکم عقل باشد؛ بلکه بندگان را به اموري متعبّد ساخته که عقل به تنهايي قادر
به کشف آن ها نيست و در عين حال، حکم به امتناع تعبد به آن امور را نمي کند.

خلاصه آن که اولاً برهان عقلي لازم است، ولي کفايت نمي کند. ثانياً انديشوران خردورز، نه بي نياز از
وحي و نبوت و نه صاحب چنين مقام منيعي اند. از اين رو، ضرورت وحي و رسالت احساس مي شود.

1. ملل و نحل، ج 21، ص 602.