انتظار بشر از دین نسخه متنی

خانه وجود انسان، محبوب قرار داده و در دل هاي او زينت داده است. اگر دين، محبوب و زيور انسان است،
مبدأ انشاي دين و نيز پيک دين و مقررات و قوانين دين، همگي محبوب انسان است و به بيان ديگر، خدا و دين
براي انسان، آشنا و دل پذير است؛ آشنايي را معرفت و دل پذيري را محبت تامين مي کند.

چون رابطه انسان با خدا، رابطه عارف و معروف و رابطه محب و محبوب است، اگر کسي در برابر او بدرفتاري و
عصيان کرد، خداوند در آغاز او را مهلت مي دهد و راه توبه را به روي او باز مي کند تا وي با استفاده از
استمهال الهي و توبه و انابه به درگاه او به سوي خدا برگردد؛ که اگر برنگردد، با او اعلام جنگ داده
است؛ چنانکه درباره رباخوار فرمود: فأذانوا بحربٍ من الله؛ 1 البته کسي که با خدا اعلام جنگ کند، خدا
او را مي گيرد و کيفر تلخ اعمال او را به وي مي چشاند: و لا يحسبنّ الذين کفروا أنّما نملي لهم خير
لانفسهم إنّما نملي لهم ليزدادوا إثما و لهم عذاب مهين؛ 2 نبايد کساني که کافر شدند، تصور کنند که
مهلت براي آنان نيکوست؛ ما فقط به ايشان مهلت مي دهيم تا بر گناه خود بيفزايند و آن گاه عذابي خفّت
بار خواهند داشت.

خداوند با اين که زمين را ذلول و نرم آفريد تا انسان بر روي آن زندگي و معيشت خود را تامين کند، اما
اگر کسي بيراهه رفت، همين زمين او را
مي گيرد براي نمونه، وقتي قارون خود را از معارف الهي موساي کليم عليه السّلام محروم کرد و طغيان
نمود، خداوند او را با خانه اش در زمين فرو برد: فخسفنا به و بداره الارض فما کان له من فئة ينصرونه من
دون الله و ما کان من المنتصرين؛ 3 آن گاه قارون را با خانه اش در

زمين فرو برديم و گروهي نداشت که در برابر عذاب خدا او را ياري کند و خودش نيز نتوانست از خود دفاع
کند.

1. سوره بقره، آيه 279.

2. سوره آل عمران، آيه 178.

3. سوره قصص، آيه 81.