انتظار بشر از دین نسخه متنی

تجربى مبتنى است، سخت گرفتار فلسفه هاى ضد «ما بعد الطبيعى» و ضد ديني شده است؛ به گونه اى كه مسائل و
موضوعات داراي ماهيت ما بعد الطبيعى مغفول مانده است و هيچ توجّهى به آن نمي شود.

علم جديد نيز بر نگرش فلسفى خاصى مبتنى است كه عوامل جهان مادى يعنى فضا، زمان، ماده، حركت و انرژى
را واقعيت هايى ميداند كه از مراتب عالىتر هستى، مستقل و منقطع از قدرت خداوند عمل ميكنند و ذهن
انسان كه اين جهان را مطالعه ميكند، همانا شعور فردى بشر است كه چيزى جز قدرت استدلال نيست و ربطى به

عقل و وحى ندارد.

علم گرايى جديد كه علم جديد را طريقه اى براى نگريستن به همه چيز تبديل كرده است، هيچ نظرى را جز در
صورتى كه علمي باشد براى حصول به معرفت، جدى تلقّى نميكند و امكان هرگونه راه و روش ديگرى براى شناخت
را - همچون شناختى كه از رهگذر وحى حاصل ميشود - منتفى ميداند؛ حتى واقعيت معنوىاى را كه انسان همواره
در اطراف خود مييافته، از ميان برده است.

زندگى اجتماعى، سياسى و اقتصادى دنياي متجدد نيز به دليل اعتقاد به جدايي دنيا و آخرت و اقتدار
دنيوى و اخروى و حذف دين از صحنه هاى اجتماعى، ميدان را براى حاكم شدن آرا و انديشه هاى انسانى باز
كرده است؛ زيرا انسان، موجودى مستقل از مابعد الطبيعه دانسته شده كه بايد فقط خود بشناسد و خود
تصميم بگيرد و همه چيز را درخدمت خود قرار دهد.

به ديگر سخن، با تفكر اُومانيسم و انسان محورى، اين انسان است كه توان شناخت همه حقايق و همه نيازهاى
خود را دارد و به حقيقتى غير از خود نياز ندارد تا حقايقى را به او بشناساند يا نيازهاى او را برآورده
سازد. ازاين رو، نه نياز