حاكميت در لغت به معناي تفوق و برتري است و اصطلاحاً در بُعدحقوقي آن به معناي حق صدور اوامر بلاشرط است. بر اين مبناحاكميت مطلق به معناي حق فرمانروايي بي‌چون و چرا بر تمامي افراداست. در حاكميت نيروي خواستن، قدرت آمره و نيروي فرماندهي‌مستقل وجود دارد. بسته به اينكه صدور فرامين از يك منبع مستقل‌باشد و يا منبع غيرمستقل مي‌توان حاكميت را به حاكميت مطلق و نسبي‌تقسيم كرد. حاكميت مطلق به معناي برترين قدرت قابل تصور است كه‌هيچ قدرتي نمي‌تواند اقتدار و سلطه آن را محدود كند. در قانون اساسي‌جمهوري اسلامي ايران حاكميت مطلق از آن خداست. حاكميت نسبي‌به معناي حق حكمراني انسان بر همنوع خويش است. اين حكمراني وتفوّق بر سرنوشت اجتماعي انسانها «منصبي است الهي» كه به بشر تفويض‌شده است.
12. مشروعيت
مفهوم مشروعيت مرتبط با نمايندگي و رضايت در امور سياسي است.بنابراين مسأله اين است كه چه اشخاصي محقّند به عنوان نمايندگان قدرت‌سياسي عمل كنند، چه چيزي حكومت يا اعمال قدرت يك حكومت رامشروع يا بر حق مي‌سازد و چه چيزي مردم را به حقانيت ـ يا مشروعيت‌يك حكومت معتقد مي‌سازد.
لطفا منتظر باشید ...
