بیشترتوضیحاتافزودن یادداشت جدید
294البته، دو مسأله را هميشه بايد از هم تفکيک نمود. مسأله نخست اين است که انسان مؤمن هم افکار، حالات، روحيات و اعمال خود را با معيارهاي ديني و ايمان مي سنجد. اين مطلب کاملا ً صحيح است و اگر غير از اين باشد در ست نيست، زيرا ايمان در آن معنا که ما مي فهميم، نهايي ترين در گيري وجودي انسان است و همه چيز بايد با آن سنجيده شود.مسأله دوم اين است که آيا مي توان و در ست است با تبليغات، وضع مجازات ها، تکفيرها و تضييق ها، کنارزدن افراد دگرانديش از صحنه عمل اجتماعي، هتک حيثيت آنان و مانند اين اعمال، قطب ها و نهاد هاي علمي، فلسفي، صنعتي و هنري جامعه را تابع انديشه ومعيار ديني کرد ؟اين مطلب دوم کاملا ً با آن مطلب اول متفاوت است و پاسخ اين جانب اين است که اين کار تحت هرگونه شرايط هم نادرست وهم غير عملي است، با زور نمي شود همه ابعاد جامعه را ديني کرد و اصلا ً چنين فکري نادرست است. با چنين کارهايي علم، فلسفه، هنر و صنعت هويت خود را از دست مي دهند و ايمان نيز هويت انتخاب آگاهانه را از دست مي دهد و زمينه هاي اجتماعي آن ازميان مي رود.اگر قرار شود با قدرتهايي که در بخش هاي گوناگون جامعه نهادي مي شوند، امکان انتخاب از افراد گرفته شود و فقط يک فکر از راه القا و فشار رواج پيدا کند، ايمان جايگاه خود را از دست مي دهد. زور هميشه آفت ايمان است، نه مقوم آن. در جامعه زورمدار ايمان جايي ندارد. زور هميشه خود مدار و خود بنياد است.همان طور که عقل و ايمان نيز خود مدار و خود بنياد است. زور فقط با زور کنترل مي شود و با عقل و منطق و ايمان رابطه اي ندارد. زور در هرکجا به صورت نهاد در آيد، مي خواهد همه چيز را به رنگ خود در آورد و همه چيز را مسخ کند. بنابراين، جامعه زورمدار نامطلوب ترين جامعه براي مؤمنان است.از طرف ديگر آن چه عالمان دين به نام دين در جامعه مطرح مي کنند يک معرفت بشري است، زيرا عالمان دين بشرند و با معيار هاي بشري دعوت انبيا و وحي را مي فهمند. عالمان دين در صورتي که گفتار و رفتار آنها از روي ايمان خالص باشد و به ايمان خالص دعوت کنند، در نظر مؤمنان مقدسند، ولي معناي قداست در اين مورد چيست ؟
لطفا منتظر باشید ...
