بیشترتوضیحاتافزودن یادداشت جدید
296در آن نظامها « افراد انساني » ابزار تحقق اهداف مورد نظر حاکمان قرار مي گيرند و هيچ گاه حرمت ذاتي ندارند. در آن نظام ها اين تک تک افراد انساني نيستند که صلاحيت دارند وظايف اخلاقي خود را تشخيص دهند و در زندگيشان طبق آن جهت گيري کنند، بلکه حاکمان هستند که بايد وظايف آنها را تشخيص دهند.در آن نظام ها انسانها موجودات شروري ديده مي شوند که بايد هميشه تحت کنترل و رهبري حاکمان قرار داشته باشند. اين نظام ها با حرکت از اين پيش فهم ها و پيش فرض ها هر روز بيشتر از روز قبل فرصت هاي تشخيص و انتخاب وظايف اخلاقي و عمل به محبت و عدالت را از افراد مي گيرند. از آن جا که تمرکز قدرت فساد مي آورد اين وضع موجب مفاسد گوناگون در ساختار نظام سياسي جامعه مي شود و اين مفاسد که به صورت تصاعدي افزايش پيدا مي کند فرهنگ و اقتصاد جامعه را به فساد مي کشاند و از اين راه زيست محيط معنوي و مادي جامعه را فاسد مي گرداند.در چنين محيط فاسد عوامل تشويق و تحريک به تخلف از وظايف اخلاقي و تخلف از محبت به انسانها و ارتکاب جرائم و جنايات، بارها بيشتر و قوي تر از عوامل تشويق و تحريک به مراعات آنها مي شود. زندگي انسانهاي متوسط با راستي و در ستي نمي گذرد.حد اقل زندگي در صورتي تأمين مي شود که از صبح تا شب به چندين تخلف اخلاقي و تجاوز به حقوق ديگران تن داده شود. مي دانيم که انسانهاي متوسط در صورتي به معنويات روي مي آورند که ماديات آنها تأمين شده باشد.علاوه بر اين ها در نظام هاي توتاليتر و اقتدار گرا نهايتا ً فرصت هاي رشد استعداد ها ميان افراد جامعه و حکومت نابرابر تقسيم مي شود و بدين گونه عدالت اجتماعي روز به روز بيشتر فراموش مي گردد و استثمار و نابرابري فاحش در بهره مندي از ثروت هاي معنوي و مادي جامعه شکل مي گيرد.کارنامه نظام هاي توتاليتر و اقتدارگرا در عصر حاضر از اين سيئات پر است. اين سيئات همان اموري است که پيامبران خدا با کنار هم قرار دادن ايمان و عمل به وظايف اخلاقي و محبت انسانها به يکديگر و توصيه به عدالت خواستار بر چيدن آنها بوده اند.
لطفا منتظر باشید ...
