نظام سیاسی اجتماعی اسلام نسخه متنی

و نـيـز ماءموريت در زمان صلح را آمادگى رزمى در حدّ اعلا دانسته است ، بگونه اى كه نيروهاى مـسـلح كـشـور اسـلامـى بـايـد همواره برترى نظامى خويش را بر ديگران حفظ كنند تا دشمنان اسلام از بيم قدرت آنها در هراس باشند.

(وَ اَعـِدُّوا لَهـُمْ مَّااسـْتـَطـَعـْتـُمْ مـِنْ قـُوَّةِ وَ مـِنْ رِّبـاطِ الْخـَيـْلِ تـُرْهـِبـُونَ بـِهِ عـَدُوَّ اللّهِ وَ عَدُوَّكُمْ...).(315)

و در بـرابـر دشـمنان هر قدر توانايى داريد، از نيرو و قدرت آماده سازيد و همچنين به اندازه كافى اسبهاى ورزيده براى ميدان جهاد فراهم سازيدتا به وسيله آن دشمن خدا و دشمن خويش را بترسانيد.

ب ـ روايات

پـيـشـوايـان مـعصوم (ع ) نيز در سخنان گهربار خويش ، نيروهاى مسلح نظام اسلامى را كه با نيّت خالص در راه خدا مى جنگند با تعبيرهاى گوناگونى ستوده اند.

امـيـرمـؤ مـنـان صـلوات ا... عليه نيروهاى مسلح را دژهاى محكم و نفوذ ناپذير امت اسلامى معرفى كرده و فرموده است :

(فـَالْجـُنـُودُ بـِاِذْنِ اللّهِ، حـُصـُونُ الرَّعيَّةِ وَ زَيْنُ الْوُلاةِ وَ عِزُّ الدّينِ وَ سُبُلُ اْلاَمْنِ وَ لَيْسَ تَقُومُ الرَّعِيَّةِ اِلاّ بِهِمْ).(316)

لشـگريان به اذن خدا، سنگرها و دژهاى مردمند، زينت بخش واليان ، عزت بخش دين و مكتب ، آرام بخش راهها و(موجب ثبات كشورند) قوام و بر پايى مردم به پشتوانه ارتش است .

حضرت باقر(ع )نيز فرمود:

(اَلْخَيْرُ كُلُّهُ فِى السَّيْفِ وَ تَحْتَ السَّيْفِ وَ فى ظِلِّ السَّيْفِ).(317)

همه خيرها در شمشير، زير شمشير و در سايه شمشير است .

در آخـرت نـيـز مـجـاهـدان راه خـدا از امـتـيـازات ويـژه اى بـرخـوردارنـد. امـام صـادق از رسول اكرم (ص ) چنين نقل كرده است :

(لِلْجَنَّةِ بابٌ يُقالُ لَهُ: بابُ الُْمجاهِدينَ يَمْضُونَ اِلَيْهِ فَاِذا هُوَ مَفْتُوحٌ وَ هُمْ مُتَقَلِّدُونَ سُيُوفَهُمْ وَالْجَمْعُ فِى الْمَوْقِفِ وَ الْمَلائِكَةُ تُرَحِّبُ بِهِمْ).(318)

بهشت درى دارد به نام ( در مجاهدان ) آنها به سوى آن مى روند، در حالى كه باز است و آنان شـمـشـيرهاى خود را حمايل كرده اند و در موقف قيامت گردهم آمده اند و فرشتگان به آنها خوشامد مى گويند.

در قانون اساسى نـيـروهـاى مـسـلح در اغـلب كشورهاى جهان به همان اندازه كه در حفظ و حراست نظام سياسى نقش دارنـد، بـه هـمـان انـدازه در داخـل كشور براى دولت خطر جدى هستند، به همين جهت ، در هر يك از نـظـامـهـاى سـيـاسـى جهان به تناسب معيار و مشروعيت و ارزشهاى حاكم برآن جوامع ، راه حلها و تدابير قانونى پيچيده اى براى مهار قدرت و خطر آنها در نظر گرفته اند.

در جـمـهـورى اسـلامـى ايران كه مشروعيت آن از دو جنبه الهى و مردمى گرفته و ارزشهاى معنوى بـيـشـتـر از ارزشهاى مادى حاكم است ، اين خطر احساس نمى شود، همچنين فرماندهى نظاميان به نهادى سپرده شده كه از حد اعلاى مشروعيت الهى و مردمى بر خوردار است ..(319)

هـر چـنـد جـايـگـاه نـيـروهـاى مـسـلح در قـانـون اسـاسـى بـه دنـبـال بـحـث قـوه مـجـريه آمده ، ليكن قوه مجريه ، حق امر و نهى به نيروهاى مسلح را ندارد. در قانون اساسى فرماندهى آنها به مقام معظم رهبرى واگذار شده است .

بـا تـوجـه بـه كـلى گويى و اختصار كه از خصايص قانون اساسى است در نظر گرفتن يك بـحـث جـداگـانـه بـا 9 اصـل و ازهـمـه مـهـمـتـر، سـپـردن فـرمـانـدهـى كـل نـيـروهـاى مسلح به رهبرى ، بيانگر اهميت بسيار زياد نيروهاى مسلح از نظر قانون اساسى اسـت . به عبارت ديگر، نقش رهبرى در كليه امور مملكت ، هدايتگرى است و تنها در مورد نيروهاى مـسـلح ضمن هدايت ، نقش اجرايى و فرماندهى نيز دارد؛ يعنى كليه نيروهاى مسلح با سازمانها و اركانش بطور مستقيم با نظر رهبرى انجام وظيفه مى كنند..(320)