منشور مجلس چهارم نسخه متنی

آوردن فرصت است در نظام جمهورى اسلامى و انقلابى ما و در ميان مردم ( كه شما هم از متن آن مردم برخاسته ايد ) بسيارى از شما تجربه ها و فداكارى هاى پرافتخارى در راه اين انقلاب داريد در جبهه ها بوديد در زندانهاى دشمنان بوديد در اسارت بوديد طى سالهاى بعد از پيروزى در تلاش هاى سازنده بوديد زحمت كشيديد و خدمت كرديد در فرهنگ حاكم بر مجموعه ما آن ديدگاه اول مردود است و اگر بخواهيم يك حكمى على القاعده بكنيم بايد بگوئيم كه در ميان نمايندگان ما حتى يك نفر هم با آن فكر و ديدگاه به مسئله نمايندگى نمى نگرد قاعده مطلب اينست ديدگاه دوم اينست كه ما به سمت نمايندگى مردم در مجلس شوراى اسلامى به عنوان يك مسئوليت يك اداى وظيفه و يك صحنه كارآمد براى خدمت نگاه كنيم اگر شوقى هم براى نماينده شدن باشد به همين خاطر است اگر تلاشى هم در راه معرفى و بيان مطالب مربوط به خود و رسيدن به اين ميدان و مقصود هست براى آن جهت مى باشد مثل بسيجى سر از پانشناخته اى كه وقتى مى آمد به پايگاه كه به جبهه اعزام شود و مى گفتند اعزامت نمى كنيم از آنها رو بر مى گرداند([ و تغيظ اعينه من الدمع]( درست مثل همان چيزى كه در صدر اسلام بود او با دل شكسته بر مى گشت چرا كه او را به جبهه نبردند و آنقدر تلاش مى كرد تا به ميدان برود و مجاهدت كند اينهم يك ديدگاه نسبت به مجلس شوراى اسلامى است در اين ديدگاه قصد اين است كه انسان تلاش كند تا وارد مجلس شود براى خدمت به اسلام و مردم و استعداد خود را در اينجا در معرض آزمايش الهى و مردمى قرار بدهد بنابر اينست كه ما در مورد همه برادران و خواهران نماينده ( يا حداقل غالب آنها ) در نظام اسلامى ديدگاه دوم را حاكم بدانيم

هدف بايد مقدس باشد

حقيقت قضيه اينست كه در زندگى انسان وقتى معنى پيدا مى كند كه در راه يك هدف مقدسى صرف بشود كسى كه هدف مقدس و الهى را دنبال نكند و سرمايه ارزشمند حيات و عمر را براى خوشگذرانى در همين مدت كوتاهى كه اين سرمايه در دست اوست صرف كند زندگى را ضايع كرده است بنده يك وقتى اينجور حياتها و تلاشها را تشبيه مى كردم به اينكه انسان زندگى بكند تا بخورد و با آن خوردن باز زندگى بكند اين زندگى هدفش چيزى جز خوردن نيست خوردن به عنوان يك رمز و سمبل گفته مى شود و الا اهداف و چيزهاى مادى ديگرى هم مثل خوشگذرانى كردن آقايى كردن فرمانروايى كردن كبر و ناز فروختن