مسلمانان در نهضت آزادی هندوستان نسخه متنی

ساختگى و دروغين و بى اهميت , آنان را در تصرف خويش درآورده بودند .

هندوها - يعنى اكثريت مذهبى هندوستان - نيز كه برادران هم وطن خود و فرمانروايان پيشين را در زير تازيانه جلادان غربى مشاهده مى كردند , نه تنها چندان متأثر نبودند , بلكه گاه زبان شماتت نيز به روى آنان مى گشودند , گوئى فرصت را براى تلافى كينه هاى ديرينى كه از زمامداران ديروز و مطرودين امروز در دل داشتند مغتنم مى شمردند .

سالهاى پس از انقلاب سال 1857 هر چند براى اكثريت مردم هندوستان , دورانى تلخ و مرارت بار و به راستى دوران يأس و ناكامى كشنده اى بود , ولى بى شك نتائج شوم و دامنگير آن بيش از همه , شامل حال مسلمانان - يعنى مبارزان اصلى هند - شد .

با اينهمه , باز در ميان آن تاريكى جانگزا , گاه از يك سوى معين برقى مى درخشيد و از اعماق آن سكوت مرگبار , فريادى طنين مى افكند . و شبحى از سرسخت ترين عناصر مبارز و جنگجوى هند را كه حتى در آن شرائط دشوار از پاى ننشسته و سلاح از دست نيفكنده بودند , در برابر ديدگان دوست و دشمن مجسم مى ساخت . .

. . اينها گروهى مسلمان بودند كه با دلى پراميد , و ايمانى سرشار , و فداكارى و اخلاصى راستين در راه دين و وطن مى جنگيدند و هرگز روح يأس و شكست را به خود راه نمى دادند . مؤسس و الهام بخش اين جمعيت سيد احمد عرفان بارلى ( 1 ) بود كه به سال 1831 ميلادى , آنگاه كه به همراهى

1 - شرح حالى از اين شخص را نويسنده معروف هندى([ سيد ابوالحسن ندوى]) به زبان اردو نوشته است .