آرامش روانى - مبدا و معاد نسخه متنی

فرامى خواند.

ثـانـيـاً، ديـن در سـايـه اعتقاد به معاد و روز رستاخيز، رشته زندگى را به دوران پس از مرگ مـتـصل مى كند و مرگ را دروازه زندگانى جاويد مى داند و از اين گذر، به زندگى مادّى بشر، معنا و طراوت مى بخشد و بدين سان ، دومين عامل اضطراب و نگرانى را از ميان برمى دارد.

آرامش روانى

انـسـان مؤ من ، در مصائب و سختى ها از آرامش روانى برخوردار است ؛ زيرا از يك سو همواره خود را داراى تكيه گاهى محكم و پناهگاهى ايمن مى داند و از اين احساس ، نيرو و نشاط مى گيرد:

(اَلَّذينَ امَنُوا وَ تَطْمَئِنُّ قُلُوبُهُمْ بِذِكْرِ اللّهِ اَلا بِذِكْرِ اللّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ)( 31)

آنـان كـه به خدا ايمان آورده اند و دلشان با ياد خدا آرامش مى گيرد. آگاه باشيد! كه تنها با ياد خدا دلها آرامش مى پذيرد.

و از سـويـى ديگر، در برابر پيشامدهاى ناگوار، شكيبايى مى كند و پاداش الهى را فراروى خويش مى بيند:

(اِنَّما يُوَفَّى الصّابِرُونَ اَجْرَهُمْ بِغَيْرِ حِسابٍ)( 32)

خداوند شكيبايان را بى حساب پاداش مى دهد.

ديگر آن كه او اين سختى ها را زودگذر مى داند و در انتظار سعادت حتمى و جاودانى به سر مى برد:

(اِنَّ الَّذيـنَ قالُوا رَبُّنَا اللّهُ ثُمَّ اسْتَقامُوا تَتَنَزَّلُ عَلَيْهِمُ الْمَلائِكَةُ اَلاّ تَخافُوا وَ لا تَحْزَنُوا وَ اَبْشِرُوا بِالْجَنَّةِ الَّتى كُنْتُمْ تُوعَدُونَ)( 33)

آنـان كـه گـفـتـنـد: (پـروردگـار مـا اللّه اسـت .) و اسـتـقـامـت ورزيـدنـد، فـرشـتگان بر آنان نازل گردند كه نترسيدو غمگين مباشيد و مژده باد بر شما بهشتى كه بدان وعده داده مى شديد.

بـنابراين شخص مؤ من در برابر هر پيشامد تلخ و ناگوارى خود را در پناه پناهگاهى ايمن مى بـيـنـد و بـه جـاى پـناه بردن به انواع اعتياد و دست زدن به جرم و جنايت و خودكشى و يا دچار شـدن بـه بـيـمـارى هـاى روانى ، به آن نيروى جاودانه و قادر، پناه مى برد و به پيروزى و رستگارى خويش اميدوار مى گردد:

(وَ مـَنْ يَتَّقِ اللّهَ يَجْعَلْ لَهُ مَخْرَجاًَ وَ يَرْزُقْهُ مِنْ حَيْثُ لا يَحْتَسِبُ وَ مَنْ يَتَوَكَّلْ عَلَى اللّهِ فَهُوَ حَسْبُهُاِنَّ اللّهَ بالِغُ اَمْرِهِ قَدْ جَعَلَ اللّهُ لِكُلِّ شَىْءٍ قَدْراً)( 34)

هـر كـس تـقـوا پـيـشـه كـنـد، خـداوند راه هايى به رويش مى گشايد و از جايى به او روزى مى رسـانـد كـه بـه خـيـالش ‍ نـرسـد، و هـر كـس بـه خـدا تـوكـّل كـنـد، خدا براى او كافى است ، كه خداوند، امرش [بر همه عالم ] نافذ است و براى هر چيز قدر و اندازه اى مقرّر داشته است .

پرورش فضايل اخلاقى

مـيـل بـه فـضـايـل اخلاقى و سجاياى انسانى ، جزو سرشت ماست . عشق به خوبى ها و تنفّر از بدى ها، در ما ريشه اى فطرى دارد و كسى را نمى يابيم كه ـ مثلاً ـ وفاى به پيمان را زشت و پيمان شكنى را نيك بشمارد و يا امانتدارى را بد و خيانت را خوب بداند.

دين آسمانى ، با وعده پاداش ها و كيفرهاى الهى ، در پرورش گرايش هاى والاى انسانى ، نقشى مـؤ ثـر دارد. دانـشـمندان ، دين را پشتوانه اخلاق ، و اخلاق غير متكى بر دين راست ميدانند؛ زيرا روشـن اسـت كـه پـايـبـندى به اصول اخلاقى ، مانند عفت ، امانت ، راستى ، درستى ، فداكارى ، دسـتـگـيـرى از بينوايان و... در بسيارى از مواقع با محروميت هاى مادّى همراه است و دليلى ندارد كـه انـسـان بـدون انـگـيـزه روحـى و مـعـنـوى ، ايـن مـحـرومـيـت هـا را تـحـمل كند، مگر اين كه ايمان آورد كه فداكارى او در سراى ديگر با پاداش الهى جبران خواهد شـد و يـا آلودگـى بـه كـارهـاى زشـت و نـامـشـروع ، كـيـفـرهـاى سـخـتـى بـه دنبال خواهد داشت .

زمينه ساز عدالت اجتماعى

انـكـار خـدا به معناى اعتقاد به بى شعورى جهان است . از ديدگاه كسى كه به خدا معتقد نيست ، پـديـد