لطفا منتظر باشید ...
سـيـاسـتـهـاى سـوريـه بـوده و سـيـاسـت ايـن كـشـور در قبال فلسطينيها نيز تابعى از سياست سوريه
بوده است .سـايـر كـشـورهـاى عـربى نظير عراق ، عربستان ، ليبى ، الجزاير، مراكش و كشورهاى حاشيه خـليـج
فـارس هـمـانـنـدِ سوريه ، مصر، اردن و لبنان درگير مساءله فلسطين نبوده و تنها به صـدور بـيـانـيه
و محكوم كردن رژيم صهيونيستى و گاه كمكهاى مالى به ساف اكتفا كرده اند.عـملكرد كشورهاى عربى در طول
پنجاه سال اخير بيانگر آن است كه مساءله فلسطين براى اين كـشـورهـا يـك مـسـاءله فـرعـى بوده و از
آن به عنوان وسيله اى براى كسب وجهه در ميان ملتها و تـاءمـين منافع خودشان استفاده كرده اند و به
عبارت ديگر قضيه فلسطين بهانه اى بوده است تا به وسيله آن همديگر را متّهم كنند.كـنـفـرانـس سـران عـرب در اَمـّان در فـرورديـن 1366 (آوريـل 1987) بـدتـريـن كـنـفرانس سران عرب از
نظر قضيه فلسطين بود؛ زيرا هيچ گونه مـطلبى در مورد مبارزه عليه رژيم صهيونيستى دربر نداشت و تمام
توجه كنفرانس معطوف به جـنـگ ايـران و عراق شد. به همين جهت ، بى توجهى سران عرب به مساءله فلسطين در
كنفرانس اَمّان ، عامل اساسى قيام مردم فلسطين در سرزمينهاى اشغالى شناخته شد، زيرا فلسطينيها، پس
از نـاامـيـدى از بـازستانى حقوق ملّت فلسطين توسط رژيمهاى عرب دست به قيام زدند.سران عربى به رغم
قيام مردم فلسطين بازهم از توجه به قضيه فلسطين و اتخاذ موضع اصولى خـوددارى ورزيـده و تـنـهـا بـه
صـدور بـيـانـيـه و مـحـكـوم كـردن اسـرائيـل اكـتـفـا كردند، به اين شكل كه در اجلاس بعدى در دار
البيضاء (مغرب) در فروردين 1368 (آوريـل 1989) بـه جـاى بـرخـورد قـاطـع بـا طـرحـهـاى سـركـوبـگـرانـه
اسرائيل ، موضع ضعيف و مبهمى اعلام شد كه به هيچ وجه پاسخگوى آرمان ملّت فلسطين و امّت اسلامى نبود.
درس يازدهم:
جنگهاى اعراب و اسرائيل
روابـط كـشـورهـاى عـربى با رژيم اشغالگر قدس از زمان تاءسيس اين رژيم تا هنگام انعقاد قـرار داد كـمـپ ديـويـد، بـسـيـار خـصـمـانـه بـود. نـخـسـتـيـن روز پـس از اعـلام مـوجـوديـت كشور
اسـرائيـل ، سـپـاهـيـان كـشـورهـاى عـربـى بـه سـوى فـلسـطـيـن شـتـافـتـه و جـنـگ سال 1327 (1948 م)
اعراب ـ اسرائيل شكل گرفت . جنگ ، شايد از ديدگاه دولتمردان عرب ، مـهـمـتـريـن ابزار مبارزه با
رژيم غاصب صهيونيستى تلقى مى شد؛ امّا شكست در تمامى جنگهاى پـنـج گـانـه بـيـن اعراب و اسرائيل
موجب تغيير برداشت آنها شد. از اين رو، شناخت اين جنگها و عـلل شـكـست اعراب بايد مورد بررسى قرار
گيرد تا سرمايه آيندگان براى مبارزه با دشمن صهيونيستى باشد.پنج جنگ مهم و عمده بين اعراب و اسرائيل رخ داده است كه به ترتيب عبارتند از:1 ـ جـنـگ اشغال 1327 (1948 م) 2 ـ جنگ كانال سوئز در 1335 (1956 م) 3 ـ جنگ شش روزه در 1346 (ژوئن 1967 م) 4 ـ جـنـگ 22
روزه رمضان 1352 (اكتبر 1973 م) 5 ـ جنگ لبنان در سـال 1361 (1982 م) . تـمـام اعـراب در ايـن جـنـگـهـا بـا
اسـرائيـل روبـه رو نـشـدنـد؛ بـلكـه بـعـضـى از ايـن كشورها وارد نبرد شدند و حتى در تهاجم سال 1361
اسرائيل به لبنان ، تنها سوريه بطور محدود در اين جنگ شركت كرد.
جنگ 1327 (1948 م)
با اعلام موجوديت اسرائيل ارتشهاى كشورهاى عربى به منظور مقابله با صهيونيستها وارد خاكفـلسـطـيـن شـدنـد.(200) در ابـتـداى امـر ابـتـكـار عـمـل در دسـت گروههاى صهيونيستى بود كه بخشهاى
وسيعى از فلسطين را در دست داشتند؛ با وجود اين ، نيروهاى عربى به پيروزيهاى بزرگى دست يافتند.مواضع اسرائيل در فلسطين با يورش ارتشهاى عرب و نيروهاى داوطلب با تهديد جدى رو به رو شـد. ابـتـكـار
عـمـل در چـهـار مـاه نـخـسـت جـنـگ در دسـت اعـراب بـود اسـرائيل در حالى كه نيروهايش رابراى حمله
نهايى آماده مى ساخت ، سعى داشت از تهاجم اعراب جـلوگـيـرى كـنـد. حمله متقابل صهيونيستهابراى عقب
راندن اعراب با شكست رو به رو شد. (بن گـوريـون) نـخـسـت وزيـر وقـت رژيـم صهيونيستى ، پيشنهاد آتش
بس داد، ولى اعراب موافقت نـكـردنـد و بـه هـمـيـن دليـل يـك مـيـانـجـى بـيـن المـللى بـه نـام
(كـنـت بـرنـادوت) مـسـؤ ول قانع ساختن طرفين شد.سرانجام آتش بس به مدت چهار هفته برقرار گشت
صهيونيستها در طـول مـدت آتـش بـس خـود را بـطور كامل مسلّح كردند. شوراى سياسى اتحاديه عرب كه
متوجه تـجـديـد سـازمـان صهيونيستها شده بود، پس از انقضاى زمان آتش بس ، دستور شروع جنگ را صـادر
كـرد؛ ولى ايـن بـار اعـراب بـه دليـل مـشـكـلاتـى از قـبـيـل تـحـريـم تـسـليـحـاتـى
انـگـلسـتان و عقب نشينى نيروهاى اردن و عراق از جبهه هاى جنگ ، نتوانستند به پيروزى دست يابند. از
اين زمان به بعد، سير آوارگى فلسطينيان آغاز و رژيم صهيونيستى به عنوان يك رژيم در سازمان ملل به
رسميت شناخته شد.(201)
