پيشگفتار - شیوه نویسندگی و نگارش نسخه متنی

پيشگفتار

از زمانى كه مجله (حوزه) به همّت و تلاش عدّه اى از طلاب جوانِ با ذوق و آ گاه آغاز شد و نخستين شماره آن با طرحى نو و سبكى تازه و ظاهر و باطنى دلپسند در عالم مطبوعات جلوه گرى آغاز كرد; من هم با دوستان دل آ گاهِ طالب علم, در سنگر تعهّد و مسؤوليّت نويسندگى, يار و مددكار شدم.

آن زمان كه هنوز مجله نوپا بود و طلاب جوان را مى بايست يارى و ياورى كرد; انديشيدم كه نشر مقالاتى در باره (شيوه نويسندگى و نگارش) شايد مفيد افتد و دوستان جوان را به كار آيد.

امروز مجله (حوزه), خوشبختانه, جايگاهى درخور يافته و در شمار مجùت پربار و معروف درآمده و روى به كمال نهاده است.

هيأت مديره مجله (حوزه), به حكم آن كه نوپايان و نوسفرانى هستند از راه رسيده و جوان و بازهم نياز به راهنمايى دارند, خواستند مقالات مربوط به (شيوه نويسندگى و نگارش) جداگانه چاپ شده و به دست علاقه مندان به (نويسندگى) و (نگارش) برسد, شايد مفيد افتد.

امّا حقيقت اين است كه اين مقالات كه اكنون به صورت كتابى در دست خوانندگان است, مباحثى است پراكنده: از هر چمن گلى, از هر خرمن خوشه اى گرد آمده كه به سبب رعايت اختصار, هيچ مبحثى از مباحث آن كامل نيست; چه در هر بابى كه در اين كتاب مطرح شده است; مانند: نگارش, فن تآتر, سناريو (فيلمنامه) داستان كوتاه و بلند, كتابهاى تخصّصى به زبانهاى خارجى و بعضاً فارسى, تاكنون نگاشته شده است و افقهاى تازه اى را پيش روى خواننده گشاده اند.

امّا طرح اين مباحث در مجله (حوزه) از ابتدا به اين جهت نبوده است كه طلبه جوان حوزه, تمام وقت خود را مصروف نويسندگى و فنون مربوط بدان كند كه كار اصلى وى, پرداختن به علوم صرف و نحو زبان عربى و منطق و فلسفه و فقه و اصول و كلام و تفسير و رجال و مباحث عالى اسلامى و احياناً فن سخنورى و رهبرى دينى و اجتماعى و تبليغ معارف مذهبى به زبانهاى عربى و ديگر زبانهاست. ولى به هر حال, نويسندگى و هنرمندى ـ به معناى متعالى كلمه ـ كه ابلاغ پيام است به بهترين وجه ممكن; سلاحى است مؤثّر كه طلاب ما را از داشتن آن گزيرى نيست.

اگر نه, همه طùب, دست كم آنانى كه در اين وادى ذوق و استعداد و هنرى دارند و مى توانند با مايه علمى, در زمينه معارف اسلامى مقالاتى بنويسند و آثارى از خود بر جاى گذارند و جامعه را به سوى هدف متعالى اسلامى, خداشناسى, جهان بينى, جامعه شناسى و معرفتهاى لازم ديگر به پيش ببرند, مسؤوليّت بيش ترى دارند.

در اين كتاب از مباحثى مانند: (نامه نگارى) (گزارش نويسى) (نقد ادبى) و… سخنى نرفته است كه بايد در فرصتى ديگر, جبران شود; بنابراين نويسنده اين سطور, از همه بزرگان و دست اندركاران مجله و خوانندگان گرامى, پوزش مى طلبد و از نويسندگان مجله و از دست اندركاران نشر آن سپاس فراوان دارد.

اميد كه اين گام كوچك, براى جوان ترها و نوسفرهاى اين طريق, در آينده, سودمند باشد.

واللّه الموفق المستعان

مشهد , احمد احمدى بيرجندى

فروردين ماه 1372هـ ـ ش