شیخ بهایی در آیینه عشق نسخه متنی

بزرگان طريق معرفت مستدام باد.

شيخ بهائى پس از لحظاتى سكوت تازه به عنوان ميزبان به ملا صدرا خوش آمد مى گويد و او را در گوشه اى از اتاق پذيرا مى شود. دو دوست دو يار در كنار يكديگر نشسته اند. نگاه آنان همچنان به صف كتابها خيره است. اين الفت ديرينه با كتاب چيست اين فطرت ازلى چگونه بر ذهن و جان اهل علم نشسته است. ميل آموختن در وجود و سرشت اينان است. اينان با كتاب مست از باده تجلّى صفات خداوندگار مى گردند. با كتاب پرده تيره و تار جهالت را از چهره بشريت مى زدايند. اين جا جمع دوستان يكرنگ است. دو دوست در ميان يارانى به ظاهر خاموش شيخ و شاگرد جوانش ساعتى اين خلوت روحانى را حفظ مى كنند. زبانشان خاموش است امّا هزاران حرف در نگاه دارند.

شيخ بهائى هر گاه در كنار دوستى قرار مى گيرد بى اختيار به بحث و محاوره علمى مى پردازد. اينك ملا صدرا را در كنار دارد و كتابهايى در برابر. نُقل مجلس و نَقل كلامشان حرفهاى نهفته در كتاب مى شود. در ميان گوهرهاى حاضر كيمياى سعادت را برمى گيرند. ملا صدرا مشتاقانه مى گويد: جناب شيخ! چه گنجينه عظيمى است كيمياى امام غزالى!

و شيخ سرى به علامت تأييد تكان مى دهد: آرى چنين است چه عنوان و سرآغاز نيكويى دارد اين كتاب شريف (مَن عرف نفسه فقد عرف ربه).

شيخ كيمياى سعادت را در ميان دستان جا به جا مى كند و ضمن ورق زدن مطالبى از آن را عرضه مى دارد: پيدا كردن عنوان مسلمانى اركان مسلمانى چون عبادت و معاملات و مهلكات و منجيات همه و همه را دارد. چه درياى پرگوهرى است اين كتاب شريف!

و ملا صدرا كه قبلاً اين كتاب را خوانده خطاب به شيخ مى گويد: جناب شيخ! هر چه هست جاى آن دارد كه تكمله اى بر آن بنگاريد و كار شناخت و معرفت دين خدا را به آخر بريد كه كيمياى سعادت در كف با كفايت جناب شيخ است.

تاريخ زبان گوياى گذشته هاست تاريخ قصه واقعه ماضى را بازمى گويد تا عبرت حال گردد و تجربه ساز آيندگان شود. در ميان كتب موجود در كتابخانه شيخ سهم عمده اى را كتب تاريخى تشكيل مى دهد. مروج الذهب ابو الحسن على بن حسين مسعودى در كنار دستان ملا صدرا قرار دارد تفأل مى زند از كتاب مسعودى:

(ذكر نام فرزندان على بن ابى طالب(ع): حسن و حسين و محسن و ام كلثوم كبرى و زينب كبرى