شیخ بهایی در آیینه عشق نسخه متنی

امّا از اين چند شاعر بزرگ كه بگذريم ذكر نام ديگران غزل يا رباعى يا شعر خاصى را به ذهن متبادر مى نمايد كه اكثراً براى همه مشخص و آشناست و در بيان آن متّفق القولند چنان كه نام پراحتشام حكيم صفاى اصفهانى غزل ناب و عارفانه او را به ذهن مى نشاند كه:

دل بردى از من به يغما اى ترك غارتگر من ديدى چه آوردى اى دوست از دست دل بر سر من ييا يغماى جندقى:

نگاه كن كه نريزد دهى چو باده به دستم فداى چشم تو ساقى بهوش باش كه مستم ييا كليم كاشانى:

پيرى رسيد و مستى طبع جوان گذشت بار تن از تحمّل رطل گران گذشت ييا حزين لاهيجى:

اى واى بر اسيرى كز ياد رفته باشد در دام مانده باشد صياد رفته باشد ييا فروغى بسطامى:

كى رفته اى ز دل كه تمنّا كنم ترا كى بوده اى نهفته كه پيدا كنم ترا و در شعر شيخ بزرگوار بهاء الدين عاملى نيز بر اين پايه قرار دارد. و اينك نمونه اى از اشعار آشناى اين شيخ دردآشنا را براى نمونه ذكر مى نماييم و از ميان هشتاد رباعى مانده از شيخ تفأل گونه يكى را برگزيديم تا هديه دوستان گردد:

از ناله عشاق نوايى بردار وز درد و غم دوست دوايى بردار از منزل يار تا تو اى سست قدم يك گام زياده نيست پايى بردار و از ميان غزليات شيخ بهائى (شراب روحانى) اش را عرضه مى داريم: