جلب طعام خداوند با اطعام به ديگران - سیمای مخبتین نسخه متنی

اینجــــا یک کتابخانه دیجیتالی است

با بیش از 100000 منبع الکترونیکی رایگان به زبان فارسی ، عربی و انگلیسی

سیمای مخبتین - نسخه متنی

محمود تحریری

| نمايش فراداده ، افزودن یک نقد و بررسی
افزودن به کتابخانه شخصی
ارسال به دوستان
جستجو در متن کتاب
بیشتر
تنظیمات قلم

فونت

اندازه قلم

+ - پیش فرض

حالت نمایش

روز نیمروز شب
جستجو در لغت نامه
بیشتر
توضیحات
افزودن یادداشت جدید

ممكن است مقصود از اين فراز از دعا، آماده بودن غذاهاى معنوى براى طالبين آن از طرف خداوند متعال باشد، يعنى خداوند متعال علاوه بر اينكه براى حيات حقيقى ^(1478) انسان زمينه هايى را فراهم كرده است مانند ارسال رسولان و انزال كتب آسمانى ، براى كسانى كه از ايشان تبعيت كنند طعامهاى معنوى كه موجب وسيع شدن حيات معنوى آنها مى شود نيز آماده كرده است همان طور كه در بحثهاى گذشته به آنها اشاره شد لكن در اين قسمت از آنها به طعام معنوى تعبير شده است .

جلب طعام خداوند با اطعام به ديگران

يكى از بهترين اسباب جلب اطعام خداوند براى خويش ، اطعام به ديگران است هر مقدار كه ممكن باشد چون با اين عمل قابليت خود را براى افاضه خداوند به خويشتن اظهار كرده ايم ، از اين جهت امام صادق عليه السلام از رسول خدا صلى الله عليه و آله نقل مى كند كه فرمودند: الرزق اسرع الى من يطعم الطعام من السكين فى السنام ^(1479)، *((*رزق به كسى كه اطعام مى كند سريع تر مى رسد از چاقو در كوهان شتر*))* و در روايت ^(1480) ديگر خير و بركت به جاى رزق ذكر شده است . و در بعضى از روايات در فضيلت اطعام مؤ من آمده است كه *((*كسى كه دعوت انسان را مى پذيرد تا طعام انسان را بخورد و به او خدمت شود، بر اطعام كننده منت بزرگى مى گذارد زيرا موجب مى شود رزق بر خانه اش سرازير شده و گناهانش پاك شود^(1481)*))*.

مهيا بودن طعام معنوى براى اطعام كننده

خداوند متعال آن قدر لطفش به بندگان خويش زياد است كه در اثر كارهاى كوچك بنده عنايتهاى بى حسابى به او مى فرمايد، از اين جهت براى اطعام خالصانه اهل بيت عصمت و طهارت عليهم السلام به مسكين و يتيم و اسير در سه شب متوالى با آن تحمل رنج گرسنگى ، سوره هل اتى بر آنها نازل شده و خداوند در آن بشارتهاى زيادى به ايشان داده است كه در بهشت ظهور مى كند و قابل تصور با اين دركهاى عادى نمى باشد، البته اين مائده هاى الهى ، به ايشان منحصر نمى باشد هر چند نهايت درجه آن مختص به ايشان مى باشد لكن درجات پايين ترش به بركت وجود ايشان به ديگران نيز عنايت مى شود، از اين جهت امام سجاد عليه السلام مى فرمايد: من اطعم مؤ منا اطعمه الله من ثمار الجنة ^(1482)، *((*كسى كه مؤ منى را اطعام كند خداوند او را از ميوه هاى بهشتى اطعام مى كند*))* و در بعضى روايات از طعام بهشت آمده است ، اين اطعام عموميت ^(1483) دارد چه نسبت به انسان فقير باشد يا غنى مؤ من ، البته اطعام فقير مؤ من در اولويت قرار داشته و از مزيت ^(1484) برخوردار است ، و در بعضى از روايات ^(1485) اطعام مؤ من به منزله احياى او معرفى شده است كه احياى مؤ من مانند احياى تمامى مردم است ، اين احياء نيز موجب احياى معنوى اطعام كننده مى شود، با اين بيانات كه گوشه از بيانات نورانى ائمه عليهم السلام است معلوم مى شود كه مى توان با فراهم كردن بعضى از زمينه ها، موجبات اطعام مادى و معنوى حق تعالى را براى خويش فراهم كرد.

فصل سى و چهارم : پر شدن راه آب تشنگان از طرف خداوند

و مناهل الظما لديك مترعة

سيراب شدن تشنگان به افاضه خداوند

همان طور كه در فصل گذشته بيان شد خداوند متعال به اقتضاى صفت ربوبيت و رحمانيتش امورى را كه بقاى موجودات به آنها مربوط مى شود ايجاد مى كند، يكى از لازم ترين آنها آب است كه مايه حيات موجود زنده مى باشد همان گونه كه مى فرمايد: و جعلنا من الماء كل شى ء حى ^(1486)، *((*و از آب هر موجود زنده را ايجاد كرديم *))* بنابراين كه بعضى از موجودات مانند نباتات ، حيوانات و انسان را تشنه آفريده است كه در حدوث و بقاء به آب نياز دارند، آن ها را نيز به اقسام مختلف با آب گوارا، سيراب مى گرداند همان طور كه مى فرمايد: و جعلنا فيها رواسى شامخاتو اسقيناكم ماء فراتا^(1487)، *((*و در زمين لنگرهاى - كوهها - افراشته قرار داديم و به شما آب گوارا نوشانديم *))*.

در اين قسمت نيز شايد منظور سيراب شدن به آب حقيقى باشد كه مايه حيات حقيقى انسان است زيرا خداوند انسان را فطرتا تشنه درك حقايق آفريده است و حقايق را به واسطه امورى به او القاء مى كند به طورى كه مى تواند با به كار بستن ميل حقيقت جويى ، به آن حقايق نائل شده تا خداوند روحش را با آنها سيراب كرده و حيات واقعى دهد.

/ 221