رويارويى آشكار با كتاب و سنت - ریشه های فرهنگی، سیاسی و اجتماعی قیام امام حسین (ع) نسخه متنی

رويارويى آشكار با كتاب و سنت

امـامـت و خـلافـت عـلى بـن ابـى طـالب (ع) از طـريـق كـتـاب و سـنـت بـه اثـبـات رسـيـده و قابل
ترديد نيست . و مصوّبات سقيفه چيزى جز مخالفت آشكار با قرآن كريم و سخنان پيغمبر اكـرم (ص) نـمى باشد.

اين از مسلّمات تاريخ است كتاب گرانسنگ (الغدير) از مداركى است كه در ايـن زمـيـنـه حقّ مطلب را ادا
نموده است . در اين مقال ، تنها به برخى از آيات و روايات اشاره مى كنيم .

آيه ولايت

طـبـق احـاديـث مـتـعـددى كـه تـوسـّط مـحـدّثـان اهـل تـَسـنُّن و شـيـعـه نـقـل شـده (255) آيـه
ولايـت دربـاره عـلى (ع) نازل شده است كه در حال نماز، انگشتر خويش را به مستمند بخشيد:
(اِنَّمـا وَلِيُّكـُمُ اللّهُ وَ رَسـُولُهُ وَالَّذيـنَ امـَنـُوا الَّذيـنَ يـُقـيـمـُونَ
الصَّلوةَ وَ يُؤْتُونَ الزَّكوةَ وَ هُمْ راكِعُونَ)(256)
هـمـانـا ولىّ شـمـا، خـدا و رسـول او و كـسـانـى هـسـتـنـد كـه در حال ركوع زكات مى دهند.

بـلكـه مـعـنـى آن اخـتـيـار دارى و اولويـت در تـصـرّف و زعـامـت و وجـوب اطـاعـت در كل شؤ ون
مربوط به ولايت تشريعى خداست و اين نوع ولايت ، نظر به مفاد كلمه (اِنّما) منحصر بـه خـداى مـتـعـال و
رسـول خـدا عـلى (ع) است و ترتيب ذكر آن نيز بيان مى كند كه ولايت امام ، شعاع ولايت رسول و ولايت رسول
، شعاعى از ولايت الله مى باشد.

مـرحـوم سـيـد شـرف الديـن عـامـلى مـى نـويـسـد: (هـمه مفسّران اجماع و اتفاق نظر دارند ـ چنانكه
قـوشـچـى كـه خـود از ائمـه اشاعره است اعتراف كرده ـ كه اين آيه درباره على (ع) در آن هنگام نـازل
شـد كـه حـضـرت در حـال ركـوع صـدقـه داد. و (نـسـائى ) در كـتـاب (صـحـيـح ) خـود نـزول آن را دربـاره
عـلى (ع) از عـبـدالله ابـن سـلام نـقـل كـرده اسـت ، جـمـع كـنـنـده هـا بـيـن (صـحـاح سـتـه ) در
هـنـگـام تـفـسـيـر سـوره مـائده ، نـزول آيـه بـالا در مـورد عـلى (ع) را نـقـل نـمـوده و نـيـز
(ثـعـلبـى ) در تـفـسـيـر كـبـيـر خـود نزول آن را درباره امير مؤ منان مسلّم مى داند.)(257)

آيه تبليغ

اكـمـال رسـالت بـه ابـلاغ ولايـت (امام على بن ابى طالب (ع)) است كه در آيه شريفه تبليغ ‌تصريح شده
است :
(يـا اَيُّهـَا الرَّسـُولُ بـَلِّغْ مـا اُنـْزِلَ اِلَيـْكَ مـِنْ رَبِّكَ وَ اِنْ لَمْ
تـَفـْعـَلْ فـَمـا بـَلَّغـْتـَ رِسالَتَهُ)(258)
هـان ، اى رسـول ! آنـچـه كـه از جـانـب پـروردگـارت بـه تـو نـازل شـده اسـت ابـلاغ كـن كـه اگـر
نـكـنـى ، رسـالتـت را (بـدرسـتـى و كامل ) ابلاغ ننموده اى !
بـا نـزول ايـن آيـه شـريـفـه ، رسول خدا(ص) در بازگشت از حجّ، مسلمانان را در محلّى به نام (غدير خم )
جمع نمود؛ و على (ع) را به عنوان ولىّ امر معرّفى فرمود.

گـرچـه پـيـامـبـر خاتم (ص) قبل از (غدير خم ) نيز به مناسبت هاى گوناگون در مورد جانشين شريفه تبليغ
بوده است .

رَبِّكَ)(259) حضرت (ص) همه مسلمانان را متوقّف ساخت و فرمود: (اَلَسْتُ بِاَوْلى بـِكـُمْ مِنْ
اَنْفُسِكُمْ؟ قالُوا: بَلى . قالَ: مَنْ كُنْتُ مَوْلاهُ فَهذا عَلِىٌ مَوْلاهُ؛ اَللّهُمَّ و الِ
مَنْ والاهُ وَ عادِ مـَنْ عاداهُ)(260) آيا من نسبت به شما از خودتان اَولى و برتر بر تصرّف و اختيار
نـيـسـتـم ؟ گفتند بلى . آنگاه فرمود: هر كس من مولاى او هستم على مولاى اوست . خدايا دوست بدار كسى را
كه با على دوست است و دشمن بدار كسى را كه با او دشمن است .

حديث ثقلين

پيامبر اكرم (ص) به مناسبت هاى گوناگون بارها فرمود:
(اِنـّى تـارِكٌ فـيـكـُمُ الثَّقـَلَيْن : كِتابَ اللّهِ وَ عِتْرَتى اَهْلَ بَيْتى ما اِنْ
تَمَسَّكْتُمْ بِهِما لَنْ تَضِلُّوا اَبَداً وَ اِنَّهُما لَنْ يَفْتَرِقا حتّى يَرِدا عَلَىَّ
الْحَوضُ)(261)
مـن در مـيـان شـمـا دو مـيـراث بـزرگ و گـرانـبـهـا مـى گـذارم ؛ كـتـاب خداوند و ديگرى عترت و اهل