بيانات مقام معظم رهبرىدر مراسم گشايش هشتمين اجلاس سران كشورهاى اسلامى - [سخنرانی مقام معظم رهبری در مراسم گشایش هشتمین اجلاس سران کشورهای اسلامی] نسخه متنی
بيانات مقام معظم رهبرىدر مراسم گشايش هشتمين اجلاس سران كشورهاى اسلامى
(1376/09/18 )بسماللهالرّحمنالرّحيممايلم در اين مجمع برادرانه که ميخواهد از زبان مسلمانان جهان سخن بگويد، کلامم را با ستايش و سپاس الهي آغاز کنم. بارالها! تو را سپاس ميگويم بر معرفت، بر توحيد، بر عبوديّت و بر محبّت. سپاس ميگويم بر برادري اسلامي، بر تکريم انسانيّت، بر تعليم صبر و توکل، بر توصيه احسان و مروّت و درود ميفرستم بر محمّد مصطفي صلّيالله عليه و آله؛ بنده و پيامبرت که پرچم توحيد و عدل را برافراشت، صلاي تکريم انسان سرداد و او را از بندگي هر چه و هرکس جز تو آزاد ساخت. سلام ميکنم بر خاندان پاک و ياران راست گفتار او و پيروان آنان و همه بندگان شايسته خدا و همه انسانهاي پاک نهاد و به شما ميهمانان عزيز؛ سران و مسؤولان کشورهاي اسلامي و رؤساي هيأتها و يکايک اعضاي آن. همچنين به دبير کلّ سازمان ملل و دبير کلّ اين کنفرانس و ديگر ميهمانان عزيز، خوشامدي صميمانه و بردارانه نثار ميکنم. برادران و خواهران! شما اينک در يکي از خانهها و پايگاههاي اسلام گرد آمدهايد. ميزبان شما اگر چه رسماً رئيس جمهور ماست، ليکن يکايک ايرانيان خود را ميزبان شما ميدانند و حضور شما را در اين کشور ايمان گرامي ميدارند. عزيزان! جمع ما دوستاني نيستيم که به موجب مصالحي به هم گره خورده باشيم تا مصالح ديگري هم روزي بتواند اين گره را بگسلد. برادراني هستيم که عقيده به قرآن، ما را با يکديگر پيوند زده و با همه تفاوتهاي تاريخي و جغرافيايي و سياسي، از ما پيکره واحدي که همان امّت اسلامي است، پديد آورده است. ما اين پيوند را با قبول اسلام، پذيرفتهايم و از آن گزيري نداريم. نقارها، اختلافها و حتي کشمکشها، غبارهايي بر چهره اين حقيقت است که همواره با زلال حکمت و خردمندي و بردباري قابل شستشوست. به اين جلسه عظيم و اين ديدار تاريخي با اين چشم بنگريم تا بتوانيم از آن براي سرنوشت ملتهاي خود و امّت بزرگ اسلامي بهره بگيريم. برادران و عزيزان! من سخن خود را در گشايش اين مجمع به بيان سه مطلب اختصاص ميدهم و در پايان نتيجه ميگيرم. آن سه مطلب: «اسلام»، «امّت اسلامي» و «کنفرانس اسلامي و آفاق آينده» است.
1 - اسلام
اسلام، هم در هنگام طلوع خود و هم امروز، راهي به دنيايي نوين، با زندگياي سعادتمندانه و متضمّنِ صلاح و فلاح انسان بوده و هست. رنجهاي اصلي بشر نيز - که اسلام کمر به زدودن آنها بسته - در آن زمان و پيش از آن و امروز، همواره مسائلِ ثابت و واحدي بوده و هست. فقر، جهل، تبعيض، جنگ و ناامني و بالاخره زنداني شدن در حصار مادّيگري و اسارت درکمند خويهاي زشتِ خويشتن، از همان رنجهاي اصلي است. اسلام که دين انسانيّت و اعتدال و خردورزي و تسليم در برابر حق متعال است - و بيشک همه اديان، پيش از ورودِ دستهاي تحريف، چنين بودهاند - درمان اين دردهاي انساني را با شيوهاي دور از زيادهروي و افراط و تفريط و از راههاي خردپسند، بر بشر عرضه کرد و آدمي را به ذکر و تضّرع و رابطه باطني با خداي خود فرا خواند و مبارزه با بدي و تجاوز و ظلم و فساد و نيز مبارزه دائم با خودخواهي و خودپسندي و هوسراني را به او آموخت و بدان توصيه کرد. احکام عمده اسلام بدينگونه شکل گرفته و برنامه اسلام براي زندگي فردي و اجتماعي و اخلاقي و سياسي بشر، از اين ريشهها روييده است.در نظام سياسي اسلام؛ عدالت اجتماعي، آزاديهاي گوناگون، صلح عادلانه، مبارزه با زورگويي و تجاوز، روابط زن و مرد، روابط آحاد مردم در يک جامعه و روابط جوامع با يکديگر و نيز تزکيه نفس و رابطه باطني هر فرد با خداوند، همه و همه مبتني بر آن پايهها و ناظر به درمان آن دردهاي کهن وهميشگي است. امروز هم به رغم ظواهر دلنشين و رنگين زندگي، بشر از همان دردهايي رنج ميبرد که در طول تاريخ برده است. اکثر مردم جهان فقيرند و عدّهاي معدود، بيشترين ثروت زمين را در دست دارند. اکثر ملتها از پيشرفت علمي بينصيبند و جمعي دانش خود را وسيله زورگويي به ديگران کردهاند. در گوشه و کنار جهان، جنگها برپاست و ديگران هم دائماً از بروز جنگ بيمناکند. در سطح جهان ميان کشورها و نيز در اغلب کشورها ميان طبقات مختلف، تبعيض وجود دارد. تمدن مادّي غرب، همه را به مادّيگري سوق ميدهد و پول و شکم و شهوت، بزرگترين همّتها شده و ميشود و بالاخره صفا و يکرنگي و گذشت و ايثار، در بخشهاي عظيمي از عالم، جاي خود را به نيرنگ و توطئه و حرص و حسد و بخل و ديگر خويهاي زشت داده است.جهان از لحاظ دانش و فناوري و ابزار و سرعت و سهولت، بهکلّي با گذشته تفاوت کرده، ولي دردهاي مزمن و کهنه بشر، همچنان پابرجاست و گرفتاريهاي عمده، همان است که بود. ليبراليسم غربي و کمونيسم و سوسياليسم و غيره، همه امتحان خود را داده و ناتواني خود را ثابت کردهاند. امروز هم مانند گذشته، اسلام تنها نسخه شفابخش و فرشته نجات است. امروز هم مانند هزار و چهارصد سال پيش، اين ندا طنين افکن است: «قد جائکم من الله نورٌ و کتابٌ مبين. يهدي به الله من اتبّع رضوانه سُبُل السّلام و يخرجهم من الظلمات الي النّور باذنه و يهديهم الي صراط مستقيم» . مهم آن است که چهره بيپيرايه اسلام، ديده و شناخته شود. دشمنان در طول چند قرن و دوستان نادان و غافل در زماني درازتر، چهره نوراني اسلام را زشت کرده و به غرض يا به سلايق جاهلانه، به آن افزوده يا از آن کاستهاند. امروز هم اگر چه کژ فهميها و سود طلبيها از سوي خوديها در کار تيره کردن تصوير اسلام است، ولي حقّاً تبليغات دشمنان در اين باره بسي بيش از آن است و آنان از راههاي ظريف و موذيانه به اين کار مشغولند. يک نمونه از تلاش خستگي ناپذير دشمنان در اين باره، حجم عظيم تبليغاتي است که عليه ايران اسلامي، پس از قيام دولت اسلام در ايران، به راه افتاده است. براي از رونق انداختن پيام نافذ اين انقلاب بزرگ، آنان مهمترين کار را تهمت زدن و خبر دروغ دادن دانستهاند. چندان بهدروغ از ما گفته و به ما نسبت دادهاند که حرفهاي آنان تکراري و براي شنوندگانش ملال آور شده است. در اين مورد، صهيونيستها و رسانههاي معروف صهيونيستي جهان و عوامل استکبار و بيش از همه امريکاييها - يعني کساني که از اين انقلاب، بيش از همه متضّرر شدهاند - فعّالترين بودهاند و هستند. برادرانِ مسلمان! بر اين اساس، کار بزرگ ما شناسايي اسلام و شناساندن آن و نيز آشنايي بيشتر با يکديگر است.
2 - امّت اسلامي
نخستين فرآورده سياسي - انساني اسلام، امّت اسلامي است که از مدينة النّبي آغاز شد و به صورتي حيرت آور و افسانه وار، قدم در راه رشد کمّي و کيفي نهاد. هنوز نيم قرن از ولادت اين پديده مبارک نگذشته بود که نزديک به نيمي از تمامي قلمرو سه تمدّن بزرگ باستاني همسايه خود، يعني ايران، رم و مصر را در نورديد و يک قرن پس از آن، تمدّني درخشان و حکومتي عزيز و مقتدر در مرکز جهان پديد آورد که از شرق به ديوار چين و از سوي ديگر به سواحل اقيانوس اطلس و از شمال تا استپهاي سيبري و از جنوب تا جنوب اقيانوس هند ميرسيد. قرنهاي سوم و چهارم هجري و پس از آن، مزيّن به تمدّني آن چنان مشعشع است که پس از هزار سال، هنوز برکات علمي و فرهنگي آن را در مدنيّت کنوني جهان، ميتوان بهوضوح ديد. اگر چه مورّخان غربي به هنگام حکايت تاريخ علم و تمدّن، اين رستاخيز عظيم و بيسابقه علم و فرهنگ و تمدّن را يکسره در بوته اجمال و اهمال مينهند و سرگذشت علم را از يونان و رم باستان، يکسره به رنسانس متصل ميکنند! گويي علم و تمدّن، هزار سال مرده بود و يکباره در رنسانس تولّد يافت! ليکن حقيقت آن است که قرون وسطي، فقط براي غرب و اروپا دوران تاريکي و جهالت و وحشت بود، ولي براي دنياي اسلام با گسترهاي چندين برابر اروپا - يعني از اندلس تا چين - دوران تشعشع و بيداري و عروج علمي شمرده ميشد.غرض از اين يادآوري، تفاخر به گذشته نيست. غرضِ يادآوري اين حقيقت است که آنچه آن تمدّن را پديد آورد - يعني اسلام و معارف زندگيساز آن - هم اکنون نيز در اختيار ماست و به ما هشدار ميدهد: که «يا ايها الذّين امنوا استجيبوالله و للرسول اذا دعاکم لما يحييکم» . اسلام ثابت کرده است ظرفيت آن را دارد که امّت خود را به اعتلاي مدني و علمي و عزّت و قدرت سياسي برساند. ايمان و مجاهدت و پرهيز از تفرقه، تنها شرطهاي تحقّقِ اين هدف بزرگ است و قرآن به ما ميآموزد: «و لا تهنوا و لا تحزنوا و انتم الاعلون ان کنتم مؤمنين» . و ميآموزد: «و الذّين جاهدوا فينا لنهديّنهم سبلنا و ان الله لمع المحسنين» . و ميآموزد: «و اطيعوا الله و رسوله و لا تنازعوا فتفشلوا و تذهب ريحکم و اصبروا ان الله مع الصابرين» . ضعف اين سه عامل، امت اسلامي را امروز در وضع تأسّفباري قرار داده است. حداقل در دو قرن گذشته، دشمنان پيگير و با تدبير و برخي حکومتهاي مسلمان بيکفايت، در کنار عوامل و شرايط گوناگون تاريخي و سياسي، در پديد آوردن اين وضع، بهشدت مؤثّر بودهاند و ما امروز وارث گذشتگانيم. برادران! بياييد ما براي آيندگان، ميراثي از اين افتخار آميزتر به ارث بگذاريم. در بررسي عوامل بيروني وضع کنوني، من تهاجم جبهه استکبار را، از همه مؤثّرتر مييابم. در فرهنگ ما، استکبار به آن مجموعه قدرتي گفته ميشود که با تکيه بر تواناييهاي سياسي و نظامي و علمي و اقتصادي خود و با الهام از نگرش تبعيض آميز به نوع بشر، مجموعههاي بزرگ انساني - يعني ملتها و دولتها و کشورها - را با سيطرهاي قلدرانه و تحقير آميز، به سود خود زير فشار و استثمار ميگذارد؛ در کار آنها دخالت و به ثروت آنها دست اندازي ميکند؛ به دولتها زور ميگويد و به ملتها ستم ميورزد و به فرهنگها و سنّتهاي آنان، اهانت روا ميدارد. مثالهاي بارز آن را استعمار کهن و سپس استعمار نو و اخيراً تهاجم همه جانبه سياسي و اقتصادي و تبليغاتي و حتي نظامي، از سوي استعمارگران ديروز و وارثان آنها، در برابر چشم ملتهاي مانهاده و طعم تلخ آن را به ايشان چشانده است. قدرتهاي غربي در اين تهاجم مؤثّر، از پيشرفت علم و تکنولوژي و از برخي خصال ملي و بومي خود بهره بردهاند. ما دشمن را ملامت نميکنيم. کساني سزاوار ملامتند که با کوته بيني و راحت طلبي و خود خواهي، زمينه پيروزي دشمن و زوال خويش را فراهم ساختند. غرب در تهاجم همه جانبه خود، ايمان و خصال اسلامي ما را نيز هدف قرار داد و در سايه متاع دانش خود که همه بدان احساس نياز ميکردند، فرهنگ اباحيگري و بيمبالاتي در دين و اخلاق را - که خود دچار آن است - مصّرانه به جوامع ما صادر کرد. بيشک اين لجنزار اخلاقي، روزي که چندان دور نيست، تمدّن کنوني غرب را در خود فرو خواهد برد و محو خواهد کرد. دنياي اسلام، امروز براثر آن تهاجم خصمانه، به اضافه عوامل دروني نسلهاي گذشته، در وضعي مصيبتبار است. فقر و جهل و عقبماندگي علمي و ضعف اخلاقي و از همه بدتر تسلّط فرهنگي و بعضاً سياسي دشمنانش بر آن، از يک سو و گرفتاريهاي بزرگي از قبيل مسأله فلسطين و مسائل افغانستان، لبنان، عراق، کشمير، بوسني و هرزگوين، قفقاز و غير آن از سوي ديگر، فهرست بلندي از مسؤوليتهاي الهي و انساني را در برابر حکومتها و شخصيتهاي سياسي و رهبران جهان اسلام قرار داده است.ما امروز بايد ابتکار عمل را به دست گيريم. تا کنون همواره دشمن ابتکار عمل را در دست داشته و ما، حدّاکثر شکوه و گله کردهايم. فلسطين در يک فرآيند تاريخي متشکل از دهها ابتکار عمل از سوي دشمن، به ملک طلقِ صهيونيستها بدل شده است. نخست خريدن زمينهاي فلسطينيان، سپس مسلّح شدن صهيونيستهاي مهاجر، بعد از آن جنگ داخلي و اعلام تجزيه فلسطين، سپس تصرّف بخشهاي جديدي از آن کشور اسلامي و عربي و در نهايت تصرّف همه آن و افزودن بخشهايي از کشورهاي مصر و سوريه و اردن به آن! تا اينجا فقط يکبار همسايگان عرب فلسطين، ابتکار عمل را به دست گرفتند و آن حمله رمضان سال هزار و سيصد و نود و سه هجري کشورهاي سوريه و مصر بود، که اگر چه بر اثر همراهي امريکا با اسرائيل و کم همّتي کشورهاي اسلامي به نتايج کامل نرسيد، ولي باز مايه افتخار جبهه عرب و رهاسازي بخشي از سرزمينهاي عربي شد. پس از آن، باز همواره تا امروز صهيونيستها و حاميانشان و در رأس همه امريکا، ابتکار عمل را در دادن شعارهاي سازش و عموماً در جهت تحکيم تصرّف غاصبانه فلسطين در دست داشته و حريفهاي خود را تا هر جا توانستهاند، به دنبال خويش کشاندهاند. ما دولتهاي مسلمان، در راه نجات فلسطين بايد به کشورهاي خط مقدّم، کمکهاي جدّيتري ميکرديم. در گذشته بعضي از دولتهاي ما حتّي از پشت هم به جبهه کشورهاي خط مقدّم، خنجر زدهاند! نمونه بارز آن، دولت ايران در عهد پهلوي است. متأسفانه در آن روزگار، ايران خانه امن صهيونيستها و همکار صميمي دولت غاصب بود! برادران و خواهران عزيز! اين وضع، با عزّت اسلامي ناسازگار و از راه علاج دردهاي امت اسلامي، بسي دور است. هم بايد همه کشورهاي اسلامي در احقاقِ حقِّ ملت فلسطين سهم شايستهاي بر عهده گيرند و هم دنياي اسلام بايد از حالت انفعال به حالت ابتکار در آيد. اين هر دو وظيفه را عجالتاً فقط جوانان مؤمن و غيور فلسطين و لبنان، با همه وجود خود انجام ميدهند. درود برآنان! مخالفت ما با آنچه بدان گفتگوي صلح خاورميانه ميگويند، به دليل ناعادلانه بودن، استکباري بودن و تحقير آميز بودن و بالاخره غيرمنطقي بودن آن است. اصل تحميلي صلح در مقابل زمين به معناي آن است که صهيونيستها زمينهاي کشورهاي همسايه را پس بدهند، تا ما بپذيريم که کشور فلسطين متعلّق به آنها باشد! چه سخني از اين نا عادلانهتر است؟ چه پاسخي ميتوان به ملت کهن فلسطين در اين معامله مغبونانه داد؟ از شوخيهاي عبرت انگيز زمانه، يکي اين است که دولت غاصب، همين را هم نامناسب دانسته و رد کرده است!! آيا وقت آن نرسيده که دنياي اسلام، به اين روحيه استکباري پاسخ دهد؟ ما اگر مناسبات خود را تنظيم و برادرانه کنيم، اين قدرت را داريم. امريکا در برابر جبهه متحد کشورهاي اسلامي، از اندونزي تا شمال آفريقا، چه ميتواند بکند؟ امروز دلگرمي استکبار، به پراکندگي اين جبهه است. آيا وقت آن نرسيده که اين صف را به نفع خودمان مستحکم کنيم؟ حضور دشمني مانند حکومت صهيونيستي در قلب قلمرو اسلامي، شايد ميتوانست ما را به يکديگر نزديکتر سازد، ولي دستهاي مرموز استکبار، اين خطر را هم از برابر خود برداشت. با ما کاري کرد که اينک از يکديگر بيشتر ميترسيم تا از دشمن! وسوسهها و دروغها و تبليغات موذيانه، کشورهاي اسلامي را بهغلط و نابجا از يکديگر ترسانده است.اکنون هجده سال است که نفسِ مسموم طرّاحان سياسي استکبار، پيوسته دميده ميشود تا همسايگان ما در خليج فارس را از ايران اسلامي که پرچم اتّحاد و برادري در دست دارد، بترساند! من اعلام ميکنم که هيچ خطري از سوي ايران اسلامي، هيچ کشور اسلامي را تهديد نميکند. ايران اسلامي به برکت زندگي در سايه مبارک احکام قرآن، امروز از هميشه بيشتر مشتاق اتّحاد و عزّت و اقتدار جهان اسلام است. ما ايرانيان به برکت ايمان اسلامي و علي رغم توطئههاي تبليغاتي دشمن، وحدت ملي خود را به شکلي کم نظير، حفظ کرده و در جهت عکسِ ادّعا و نيز ميل باطني دشمنانمان، حضور مردمي را افزايش دادهايم. انتخابات درخشان امسال براي گزينش رئيس جمهور، نمونه اين حضور روز افزون بود. دولت، يکپارچه و مسؤولان، همه با هم صميمي و ملت و دولت، برخوردار از روابط عاطفي و سرشار از اعتمادند. اعتماد و اتّکاء به نفس، در همه تلاشهاي علمي و سياسي و اقتصادي و فرهنگي ما، ترسيم کننده خط و جهت اصلي است. ما به برکت همين خودباوري که امام خميني راحل آموختمان، توانستيم کشور ويران و عقب افتاده دوران پهلوي را که در طول هشت سال جنگ تحميلي ويرانهتر شده بود، بازسازي و از رونق و نشاط سازندگي برخوردار کنيم. اين همّت را در برخي ديگر از کشورهاي برادر نيز شاهديم؛ ولي از همه مهمتر، عزّت و اقتدار سياسي است. ملت و دولت ما به برکت تمسّک به اسلام و مشارکت جدّي سياسي، توانستهاند نفوذ و دخالت بيگانگان را در کشور خود ريشه کن کنند. امروز امّت اسلامي نيز تشنه آن اعتماد به نفس و اين عزّت و اين استقلال است و بايد همه در راه آن تلاش کنيم. اين يک مسؤوليت تاريخي است و امروز زمينه اداي آن و کسب عزّت و اقتدار و استقلال کامل جهان اسلام فراهم است. اگر براي هماهنگ کردن تلاشها در اين راه، کانوني لازم است، ما امروز آن را که سازمان کنفرانس اسلامي است در اختيار داريم. بايد نگاهي به اين سازمان و آفاق آينده آن افکند.
3 - سازمان کنفرانس اسلامي و آفاق آينده
اکنون از آتش سوزي مسجد الاقصي که به ولادت اين سازمان انجاميد، بيست و هفت سال ميگذرد. شرايط جهان امروز، اين سازمان را در معرض انتظارات جدّيتري از گذشته قرار ميدهد. اين سازمان ميتواند مظهر اتّحاد حقيقي کشورهاي مسلمان در مسائل و منافع مشترک آنان باشد. به نام اعضاي خود سخن بگويد و مطالبه و اقدام کند و قدرت مالي و اقتصادي و سياسي آنان را پشت سر خود داشته باشد. ميان اعضاي خود، رابط حلّ مشکلات باشد. آنجا که گردآوردن همّتها و کمکها براي يک کار بزرگ و يک هدف مشترک، نيازمند يک نقطه تلاقي، يا يک عنصر هماهنگ کننده است، آن نقطه و آن عنصر باشد. آنجا که لازم است، داوري کند و آنجا که مفيد است، اندرز دهد. امروز جهان اسلام با اينکه در تجارت جهاني سهمي بسي کمتر از 20% - که نسبت تقريبي اعضاي آن به کل سکنه جهان است - دارد، اما از همين مقدار هم آنچه مخصوص تجارت دروني ميان کشورهاي اسلامي است، در صدي بسيار پايين است. اين سازمان ميتواند نسبت به اين مسأله مؤثّرِ اقتصادي که در سياست اين مجموعه نيز مؤثّر خواهد بود، نقش فعّال ايجاد کند.امروز برخي از کشورهاي ما از امکانات طبيعي و توليدي و تواناييهاي علمي و صنعتي و فرهنگي با ارزشي برخوردارند، که برخي ديگر نهايت نياز را به آن دارند. اين سازمان ميتواند در تبادل منطقي و عادلانه اين امکانات، دخالتي جدّي داشته باشد. امروز و هميشه، جمعهاي بزرگي از مسلمين، دچار دردهاي جانگزايي هستند که حلِّ عاجل ميطلبد. مثلاً هم اکنون بعضي از ايالتهاي افغانستان - مانند باميان - در معرض آسيب گرسنگي عمومي و سرماي سخت زمستانِ آن مناطق قرار دارند. ملت عراق در يکي از سختترين محنتهاي تاريخ خود - از لحاظ نايابي مواد غذايي و دارو - بهسر ميبرد و جان ميليونها انسان، بهويژه کودکان، در خطر است. در الجزاير، فجيعترين جنايات از سوي دستهاي پنهان ارتکاب ميشود تا اسلام گرايان بدان متّهم و چهره اسلام از آن زشت شود! در بوسني، در کشمير، در سومالي، در قرهباغ و در برخي نقاط ديگر، مسلمانان دچار مشکلاتند. سازمان کنفرانس اسلامي ميتواند با استفاده از کميتههاي مخصوص، به اين کارها همّت گمارد و با کار مؤثّري که همه اعضا در آن سهيمند، معضل را حل کند. ما براي فعال کردن اين سازمان در مسائل فيمابين کشورهاي خود، به جز اراده همگاني و کمک مالي از سوي کشورهاي اسلامي ثروتمند، به هيچ کس و هيچ چيز ديگر نياز نداريم. مخالفت احتمالي دولتهايي که از اتّحاد مسلمين متضرّر ميشوند، نميتواند هيچ مانعي بر سر اين راه ايجاد کند؛ مگر آنکه در اراده ما تزلزل ايجاد شود.هنگامي که مردم مسلمان منطقه بالکان، با وحشيانهترين روش، نسل کشي ميشدند و ملتي تنها در برابر تهاجم نظامي سازمان يافته برخي و چشمهاي بيتفاوت برخي ديگر، از هويت اسلامي خود دفاع ميکرد، جاي چنين مرکزي خالي بود تا بتواند بخشي از آلام آن برادران را کم کند و وزنه مهمي در کفّه معادلات جهاني به سود آن ملت مظلوم شود! هم اکنون حضور ناوهاي بيگانه و بيش از همه، عِدّه و عُدّه امريکايي در خليج فارس - که يک درياي اسلامي و مرکز مهم انرژي براي همه جهان است - موجب ناامني است. وجود يک سازمان کنفرانس اسلامي مقتدر، ميتواند از يک سو با زبان عزّت و اقتدار اسلامي، بيگانگان را به رفع اين مزاحمت وادار کند و از سوي ديگر بهانههاي اين حضور بيجا را مرتفع سازد و هر گاه لازم باشد، نيرويي از خودِ کشورهاي اسلامي را به حراست از امنيّت و صلح، در اين منطقه بگمارد. هم اکنون اقليّتهاي مسلمان در بعضي از کشورهاي جهان، از تبعيض و ستم و رفتارهاي تعصّبآميز، به شدّت در رنجند. کمک به آنان وظيفه همه مسلمانان است. ولي براي يک کمک جدّي و قابل قبول در چهارچوب روابط بينالمللي، نياز به يک مرکز بين الممالک اسلامي است و کدام مرکز، مناسبتر از سازمان کنفرانس اسلامي؟ دهها کار بر زمين مانده وجود دارد که هريک به تنهايي، وظيفه همه دولتهاي اسلامي است. آنچه گفتم، نمونههايي از آن است و در همه اين موارد، نقش هيچ دولت اسلامي نميتواند جاي خالي يک مرکز بين الدول اسلامي را پرکند. برادران و ميهمانان عزيز! بياييد به حول و قوّه الهي، از اين فرصتها بهره بگيريم، به يکديگر نزديکتر شويم و مرکز و نقطه اتّصالِ ميان خود را تقويت کنيم. کنفرانس اسلامي بايد قطعنامههاي خود را تا اجراي کامل، پيگيري کند تا اين اجلاسها براي ملتهاي ما، دستاوردي داشته باشد. به علاوه بايد بتواند پارلمان بين المجالس کشورهاي اسلامي را تأسيس کند، بازار مشترک اسلامي را از صورت يک آرزوي دور، به يک واقعيّت تبديل کند، ديوان داوري اسلامي را پيريزي نمايد و بالاخره به نمايندگي از پنجاه و پنج کشور اسلامي و يک ميليارد و چند صد ميليون نفوس، يکي از اعضاي ثابت شوراي امنيت سازمان ملل متحد باشد و تا وقتي حقِّ «وتو» باقي است، ششمين عضو داراي حقِّ «وتو» در آن شورا باشد. اين است آفاق آينده اين کنفرانس و همين است که خواهد توانست آفاق آينده امت اسلامي را ترسيم کند.والسّلام عليکم و رحمةالله و برکاته.