منقرى گويد: امام بر گروهى از مردم شام عبور كرد، از جمله وليد بن عقبه، و ايشان امام را دشنام دادند، اين امر را به امام گزارش دادند، امام در كنار گروهى از اصحابش ايستاد و فرمود:
خدايا! آنان حق را كنار زدند، جمعشان را متفرق كن و وحدتشان زائل ساز و آنان را به گناهانشان مبتلا نما، چرا كه هر كه را دوست داشته باشى ذليل نشده، و هر كه را دشمن دارى عزيز نمى گردد.
اَللَّهُمَّ اقْعَصِ الزُّبَيْرَبِشَرِّ قَتْلَةٍ، وَ اسْفِكْ دَمَهُ عَلى ضَلالَةٍ، وَ عَرِّفْ طَلْحَةَ الْمَذَلَّةَ، وَ ادَّخِرْ لَهُما فِي الْاخِرَةِ شَرّاً مِنْ ذلِكَ، اِنْ كانا ظَلَماني وَ افْتَرَيا عَلَىَّ وَ كَتَما شَهادَتَهُما، وَ عَصَياني وَ عَصَيا رَسُولَكَ.