روايت شده هنگامى كه امام سجاد - كه بر او درود باد - نزد يزيد آورده شده، او تصميم گرفت امام را به قتل رساند، از اين رو ايشان را در روبروى خود قرار داد و مى خواست كلامى از ايشان بشنود كه دليلى براى قتل آن حضرت بدست آورد، از اين رو با امام به گفتگو پرداخت، و امام با او سخن مى گفت و در بين سخن گفتن تسبيحى بدست داشت و آنرا حركت مى داد، يزيد - كه لعنت الهى بر او باد - گفت: من با تو سخن مى گويم و تو پاسخ مى گوئى در حاليكه با دستهايت تسبيح را حركت مى دهى، چگونه جرأت چنين كارى را پيدا كردى.
امام فرمود: پدرم از جدم روايت كرده كه ايشان بعد از نماز صبح سخن نمى گفت تا اينكه تسبيحى را بدست گرفته و مى خواند:
خداوندا! صبح كردم در حاليكه تو را تسبيح گفته و حمد و ثنا گفته و تكبير و تمجيد مى كنم به اندازه تسبيحى كه بگردش در مى آورم.
و تسبيح را بدست گرفته و آنرا مى چرخانيد و سخن نيز مى گفت و مى فرمود: اين امر براى او نوشته مى شود و براى او پناهى است تا آنگاه كه به بستر خواب رود، و هنگامى كه به بستر مى رفت همين گفتار را تكرار مى كرد و تسبيح را زير سر مى گذارد كه هنگام بيدار شدن برايش بحساب مى آمد، اين كار را به تبع جدم انجام دادم، يزيد چند بار گفت: با هيچيك از شما سخن نگفتم جز آنكه سخنى گفت كه بر من غالب گرديده، و يزيد چيزهايى به امام بخشيد و دستور آزاديش را صادر كرد.
عن علي اميرالمؤمنين عليه السلام: من احبّ ان يجاب دعاؤه فليقل بعد ما يفرغ:
ما شاءَ اللَّهُ اِسْتِكانَةً بِاللَّهِ، ما شاءَ اللَّهُ تَضَرُّعاً اِلَى اللَّهِ، ما شاءَ اللَّهُ تَوَجُّهاً اِلَى اللَّهِ، ما شاءَ اللَّهُ لا حَوْلَ وَ لا قُوَّةَ اِلاَّ بِاللَّهِ الْعَلِيِّ الْعَظيمِ.