منقرى از سلام بن سويد روايت مى كند كه گويد: حضرت على - كه بر او درود باد - هنگامى كه مى خواست بسوى جنگ برود روى مركبش مى نشست و مى فرمود:
سپاس پروردگار جهانيان را سزاست بخاطر نعمتهايش و فضل بزرگش بر ما، پاك و منزه است خدائى كه اين مركب را براى ما رام نمود و ما بر آن قادر نبوديم و بسوى پروردگارمان بازگشت مى كنيم.
آنگاه مركبش را رو به قبله نموده و دستهايش را بسوى آسمان بلند كرده و مى فرمود:
خدايا! گامها بسوى تو و قلبها رو به تو دارند و دستها بسوى تو بلند شده و ديدگان بسوى تو دوخته شده است، نزد تو شكايت مى كنيم از غيبت پيامبرمان و بسيارى دشمنانمان و اختلاف عقائدمان، خدايا بين ما و گروه مقابلمان به حق گشايش نما كه تو بهترين گشايندگانى.
با بركت و عنايت الهى پيش برويد، آنگاه سوگند بخدا كه پيروان و مخالفينش را به گرداب مرگ وارد مى ساخت.
روى المنقري عن الاصبغ بن نباتة: ما كان علي عليه السلام في قتال الاّ نادى:
يا كهيعص.