عن حريز بن عبدالله السجستاني،عن ابي عبدالله الصادق عليه السلام قال: قلت: يابن رسول الله انّى اجد بلابل في صدرى و وساوس في فؤادى حتّي لربما قطع صلاتي و شوّش علىّ قراءتي قال: و أين أنت من عوذة أميرالمؤمنين عليه السلام، قلت: يابن رسول الله علّمني،قال:اذا احسست بشي ء من ذلك فضع يدك عليه و قل:
بِسْمِ اللَّهِ وَ بِاللَّهِ، اَللَّهُمَّ مَنَنْتَ عَلَيَّ بِالْايمانِ وَ اَوْدَعْتَنِي الْقُرْانَ وَ رَزَقْتَني صِيامَ شَهْرِ رَمَضانَ، فَامْنُنْ عَلَىِّ بِالرَّحْمَةِ وَ الرِّضْوانِ، وَ الرَّاْفَةِ وَ الْغُفْرانِ، وَ تَمامِ ما أَوْلَيْتَني مِنَ النِّعَمِ وَ الْاِحْسانِ.
يا حَنَّانُ يا مَنَّانُ، يا دائِمُ يا رَحْمانُ سُبْحانَكَ، وَ لَيْسَ لي اَحَدٌ سِواكَ سُبْحانَكَ، اَعُوذُ بِكَ بَعْدَ هذِهِ الْكَراماتِ مِنَ الْهَوانِ، وَ أَسْأَلُكَ اَنْ تُجَلِّىَ عَنْ قَلْبِيَ الْاَحْزانَ.
فانك تعافى منها بعون الله تعالى، ثم تصلى على النبي صلى الله عليه وآله والسلام عليهم و رحمة الله و بركاته.
حريز بن عبدالله سيستانى از امام صادق - كه بر او درود باد - روايت كرده كه به آن حضرت گفتم: اى پسر پيامبر خطوراتى در سينه و وسوسه هائى را در قلبم مى يابم، كه گاه به خاطر آن نماز را قطع كرده و خواندنم را بهم مى زند، فرمود: چرا دعاى حضرت على - كه بر او درود باد - را نمى خوانى، گفتم: اى پسر پيامبر آنرا به من بياموز، فرمود: هرگاه چنين احساس كردى دستت را روى آن قرار ده و بگو:
بنام خدا و بياد او، خدايا با ايمان بر من منت نهاده و قرآن را به امانت بمن دادى، و روزه ماه رمضان را روزيم كردى، بمن به رحمت و خشنودى و مهربانى و آمرزش و اتمام آنچه از نعمتها كه به من داده اى منت گذار.
اى مهربان اى منت گذار، اى جاودانه، اى مهربان، پاك و منزهى و كسى را جز تو ندارم، پاك و منزهى، بعد از اين كرامات به تو پناه مى برم از خوارى، و از تو مى خواهم كه قلبم را از حزن و اندوهها خالى گردانى.
كه تو از آن به يارى خدا سالم مى گردى، آنگاه بر پيامبر - كه درود و سلام و رحمت و بركات الهى بر او و خاندانش باد - درود مى فرستى.