بى‏ياد دوست، عقده دل وا نمى‏شود در جمع اوليا و رسولان، خطيب عشق گرما در زمانه بسى دختر آورد و ز صد هزار مريم عذرا، به مرتبت ره يافتن به ساحت قدس شفاعتش زينب كه بى‏شكفتن لبخند شرم او آن دخترى كه «ام ابيها»ش پرورد يك زن چو او كه دوش به دوش ولايت است تاريخ ديده است، كه پيدا نمى‏شود!

وين كار، جز به خلوت شبها نمى‏شود جز در ثناى فاطمه، گويا نمى‏شود يك از هزار، مريم عذرا نمى‏شود ديگر يكى چون حضرت زهرا نمى‏شود بى‏دوستى زينب كبرى نمى‏شود يك گل به باع عشق، شكوفا نمى‏شود آرى به غير «زين ابيها» نمى‏شود تاريخ ديده است، كه پيدا نمى‏شود! تاريخ ديده است، كه پيدا نمى‏شود!