افزون بر اين چنان كه آمد، امام هادى عليه السلام در پايان گفتار عبدالعظيم عليه السلام ، درستىعقايد او را تأييد كرد و بر جايگاه والاى معنوى اش گواهى داد.
منابع تاريخى نشان مى دهند كه حضرت عبدالعظيم براى رهايى از فشار و آزارمأموران متوكّل عبّاسى به سوى ايران حركت كردصاحب بن عبّاد (م 385ق)،نخستين دانشورى است كه رساله اى درباره حضرت عبدالعظيم نگاشته استدررساله اين دانشمند آمده است:
ابوالقاسم عبدالعظيم بن عبدالله بن على بن حسين بن زيد بن حسن بنعلى بن ابى طالب، مردى پارسا و عابد به شمار مى آمد، به راستگويى وامانتدارى شُهره بود و در دين، دانشمند شمرده مى شداو از امام هادىو امام عسكرى عليهما السلام روايت داشت و از امام صادق، امام كاظم و امامرضا قدس سرهما با واسطه، سخن نقل مى كردآن بزرگوار، كتاب هاىخُطَباميرالمؤمنين عليه السلامويوٌم و ليلةٌدر آداب عبادات شب و روز را به رشته نگارشكشيد و از آن جا كه تحت تعقيب نيروهاى متوكّل قرار داشت، عراق رابه قصد رى ترك گفتعبدالعظيم عليه السلام در اين شهر، در محلّى كه «سَكَّةُالموالى» خوانده مى شد، در خانه يكى از پيروان اهل بيت، فرود آمداوشب و روز به عبادت مى پرداخت و گاه به زيارت آرامگاه حمزة بنموسى بن جعفر مى شتافت.
پس از مدّتى، خبر ورود آن بزرگوار، ميان شيعيان پخش شدمؤمنان، ازدور و نزديك به ديدارش شتافتند و از وى معارف و احكام الهىآموختند.