فخر من آمد ولاى آل محمد كشور دل را سپرده‏ام به امامان هرچه پژوهش كنند باز نيابند بر سر عرش از غرور و ناز زنم پاى سايه‏ام و از خود اختيار ندارم تشنه مرگم كه مى‏كشم دم مُردن جوش زند خون گرم در رگ هستى يافته جان، پيكر حيات دو عالم هستى لب تشنه تا ابد شده سيراب صف زده فوج ملك ز بهر گدايى دست نوازش كشيده بر سر عالم فاش سُرايم سخن رضاى خداوند چون سخن اينجا توان؟ كه كوزه و درياست بِهْ كه سرائيم قصه غم خود را من همه در حيرتم كه از چه نپوئيم شيعه شماريم خويش را و نجوئيم شيعه نباشد كسى كه از عمل خويش شيعه صادق، كسى بُوَد كه به هر كار شيعه صادق، كسى بُوَد كه بُوَد باز سوخته سر تا به پا وجود «شفق» را آتش شوق لقاى آل محمد*

كس نگزينم به جاى آل محمد رانده‏ام از دل سواى آل محمد در سرمن، جز هواى آل محمد تا شده‏ام خاكِ پاى آل محمد مى‏روم اندر قفاى آل محمد جام حيات از لقاى آل محمد از بركاتِ ولاى آل محمد از نفس جان فزاى آل محمد از رشحات عطاى آل محمد بر در دولت سراى آل محمد رحمت بى‏انتهاى آل محمد نيست جدا از رضاى آل محمد ظرف كلام و ثناى آل محمد كز چه نه‏ايم آشناى آل محمد راه سعادت فزاى آل محمد در عمل خود رضاى آل محمد ننگ بُوَد از براى آل محمد پاى نهد جاى پاى آل محمد گوشِ دلش بر نداى آل محمد آتش شوق لقاى آل محمد* آتش شوق لقاى آل محمد*