مرحوم آيه اللّه العظمي سيد محسن حكيم عليه الرحمه كه مرجع شيعيان و زعيم حوزه علميه نجف بودند، در سفري كه به عربستان داشتند، در جلسهاي با «بن باز» مفتي عربستان «كه نابينا بود» مواجه شدند.
«بن باز» ظاهراً به ديدن آقاي حكيم رفته بود ولي در واقع قصد داشت با ايشان جدال كند و افكار وهابيگري خود را مطرح نمايد. در اين جلسه بن باز از آيه اللّه حكيم پرسيد: شما شيعيان چرا به ظواهر قرآن عمل نميكنيد؟
آيه اللّه حكيم در جواب فرمودند: اين ديدار جاي چنين صحبتهايي نيست بگذاريد به احوالپرسي برگزار شود.
بن باز، سماجت و لجاجت كرد و خواستار دريافت جواب شد.
آيه اللّه حكيم، ناچار به بن باز گفتند: اگر قرار باشد به ظاهر قرآن تكيه كنم و همان را معيار فهم قرآن و عمل به آن قرار دهيم، بايد معتقد شويم كه شما به جهنم خواهيد رفت.
بن باز با تعجب پرسيد: چرا؟
آيه اللّه حكيم فرمودند: چون قرآن ميفرمايد: «وَ مَنْ كانَ فِي هذِهِ أَعْمى فَهُوَ فِي الْآخِرَهِ أَعْمى وَ أَضَلُّ سَبِيلاً»[1].
كسي كه در اين جهان «از ديدن چهره حق» نابينا باشد، در جهان آخرت هم نابينا و گمراهتر خواهد بود و شما كه از دو چشم نابينا هستيد طبق ظاهر اين آيه بايد در آخرت هم نابينا باشيد و در زمره گمراهان كه اهل جهنّمند قرار بگيريد، بنابراين ظاهر بسياري از آيات قرآن مقصود نيست.
[1] - سوره اسراء: آيه 72. روزنامه جمهوري اسلامي, 30/12/76