والذين يبيتون لربّهم سجّداً و قياماً.
كساني كه شب را براي پروردگارشان در حال سجده و قيام بيتوته مي‌كنند.« فرقان ، 64»
در آيه فوق به ويژگي آنها كه عبادت خالصانه پروردگار مي‌كنند پرداخته مي‌گويد آنها كساني هستند كه شبانگاه براي پروردگارشان سجده و قيام مي‌كنند.
در ظلمت شب كه چشم غافلان در خواب است و جايي براي تظاهر و ريا وجود ندارد خواب خوش را بر خود حرام كرد و به ذكر خدا و قيام و سجود در پيشگاه با عظمت او مي‌پردازند.
پاسي از شب را به مناجات با محبوب مي‌گذرانند و قلب و جان خود را با ياد و نام او روشن مي‌كنند.
گرچه جمله (يبيتون) دليل بر اين است كه آنهاشب را با سجود و قيام به صبح مي‌آورند ولي معلوم است كه منظور بخش قابل ملاحظه‌اي از شب است و يا اگر تمام شب باشد در بعضي از مواقع چنين است.
ضمناً تقديم سجود بر قيام به خاطر اهميت آن است هر چند در موقع نماز عملاً قيام مقدم بر سجود است.[1]
مراد به اين بيتوته در شب در حال سجده و حال ايستاده اين است كه شب را به عبادت خدا به آخر مي‌رسانند كه يكي از مصاديق عبادتشان همان نماز است كه هم افتادن به خاك جزء آن است و هم به پا ايستادن.
[1] . نمونه، ج15، ص150.