نماز يكي از اوصاف محسنين

تلك ايات الكتاب الحكيم هديً و رحمهً للمحسنين الّذين يقيمون الصّلوه و يؤتون الزّكاه و هم بالاخره هم يوقنون.

اين آيات كتاب حكيم است (آياتي پر محتوا و استوار) مايه هدايت و رحمت براي نيكوكاران است. همانها كه نماز را برپا مي‌دارند، زكات را ادا مي‌كنند، و به آخرت يقين دارند. « لقمان ، 2 ، 3 ، 4»

در اين آيه سه وصف محسنين را بيان مي‌‌كند: آنها كساني هستند كه نماز را برپا مي‌دارند، زكات را ادا مي‌‌كنند، و به آخرت يقين دارند. پيوند آنها با خالق ازطريق نمازوبا خلق خدا از طريق زكات، قطعي است و يقين آنها به دادگاه قيامت انگيزه‌ نيرومندي است براي پرهيز از گناه و براي انجام وظايف.[1]

آنگاه محسنين را توصيف و معرفي نموده به كساني كه نماز مي‌خوانند، و زكات مي‌دهند، كه دو ركن مهمّ عملند، و به كساني كه داراي ايمان به آخرتند. و معلوم است كه يقين به آخرت مستلزم يقين به توحيد و رسالت و همه شرايط و مراحل تقوي نيز هست.[2]

[1] . تفسير نمونه، ج 17، ص 11.

[2] . تفسير الميزان، ج 16، ص 329.