معجزه داراي امتيازها و ويژگي هايي است كه در ساير كارهاي خارق العاده وجود ندارد.
اين ويژگي ها عبارت است از:
1. سحر و جادو و مانند آن، اموري فرا گرفتني هستند و انجام آن ها به آموزش و تمرين و رياضت نياز دارد،[1] ولي معجزه، بدون آموزش و تمرين، آورده مي شود؛ براي مثال، حضرت مسيح(عليه السلام) در گهواره با سخن گفتن خود، اعجاز مي كند، بدون آن كه آموزش و تربيت در اين زمينه دخالتي داشته باشد.
2. ساحران و مرتاضان و مانند آن ها، در هر شرايطي از زمان و مكان و با هر ابزاري، بر انجام كارهاي خود توانايي ندارند و قدرت آن ها به امور معيني محدود است؛ لذا براي همه ي افراد همان كارهاي معين را تكرار مي كنند، ولي معجزه هاي پيامبران، هيچ يك از اين قيدها و شروط را ندارد؛ چرا كه به نيروي لا يزال و نامحدود الهي وابسته است؛ از اين رو، گاه مردم امر بي سابقه اي را از پيامبر مي خواستند و او به اذن خداوند، آن راـ بر طبق خواسته هاي آن ها ـ انجام مي داد.
3. ساحر و جادوگر ادعاي پيامبري ندارد؛ اما پيامبر همزمان با ارائه ي معجزه، به پيامبري خويش تصريح مي كند. [2]
4. سحر و جادو با نيروي قوي تر و بالاتر از نوع خود، قابل معارضه و شكست پذير است، ولي معجزه را نمي توان شكست داد و با آن مقابله كرد.
5. صاحبان سحر و جادو در بيشتر موارد به دنبال دنيا و منافع خود هستند و يا اخلاق فاسدي دارند كه نشان مي دهد آنچه انجام مي دهند، معجزه نيست، ولي معجزه تنها از كساني صادر مي شود كه جلوگاه ويژگي هاي نيك و اخلاق پسنديده هستند و داراي هدف عالي تربيتي و انساني مي باشند.
6. معجزه ي پيغمبران، بر خلاف سحر و جادو، همراه با تحدي است؛ يعني دعوت به مقابله و معارضه و اعلان به مردم كه اگر مي توانند، مانند آن را بياورند.[3]
منابعي براي آگاهي بيشتر:
1. رسالت جهاني پيامبران، آية الله جعفر سبحاني، ص134ـ140.
2. آموزش عقايد، استاد مصباح يزدي، ج 2، ص 264 به بعد.
[1]. قرآن در اين زمينه مي فرمايد:
«وَ لكِنَّ الشَّياطِينَ كَفَرُوا يُعَلِّمُونَ النّاسَ السِّحْرَ؛ بقره،102. لكن شياطين كفر ورزيده و به مردم سحر تعليم مي دادند.» [2]. و يا امام ـ با تعميم در مفهوم معجزه ـ اظهار مي كند كه وصي و خليفه ي پيامبر است. [3]. البته لازم نيست كه تحدي به صراحت اعلام شود، بلكه اگر كيفيت آوردن معجزه به گونه اي باشد كه همگان تحدي را از آن بفهمند، كفايت مي كند.