يكي از اموري كه بايد مورد توجه مسؤولان ورزشي باشد، اين است كه عمومي بودن ورزش به مراتب از قهرماني بودن و اختصاصي بودن آن مهم‌تر است. به طور كلي بايد همه مردم از همه مزاياي زندگي، همانند: بهداشت، تغذيه و تحصيل، به طور عادلانه برخوردار باشند. ورزش نيز از اين قاعده عمومي و كلي، مستثنا نمي‌باشد. اين صحيح نيست كه گروهي اندك از همه مزاياي زندگي، همچون: بهداشت، تغذيه، تحصيل و ورزش، بيش‌ترين بهره را ببرند، و قسمت اعظم جامعه حتي به مقدار اندك نيز از اين مورد برخوردار نباشند.
نه اسراف و زياده‌روي درست است و نه محروميت مطلق. حضرت علي ـ عليه السلام ـ در عهد‌نامه خود خطاب به مالك اشتر مي‌فرمايد: «وَلْيَكُنْ اَحَبُّ الاُمُورِ اَليْكَ اَوْسَطَها في الحقِّ وَ اَعَمَّها فِي الْعَدْلِ[1] ؛
و كاري كه بايد بيش از هر كار دوست داشته باشي، ميانه‌روي در حق است و همگاني كردن آن در برابري و دادگري.»
شهيد پاك‌نژاد به همين مهم اشاره نموده، مي‌نويسد:
«اولياي امور بايد متوجه كيفيت ورزش در سطح كشور، بيش‌تر از به‌دست آوردن چند مدال باشند. درست است كه مدال‌هاي افتخار به‌دست آوردن، امتيازات ارزنده‌اي در جهان حاضر محسوب مي‌شود، اما در يك كشور چند ميليوني، چند نفر مدال داشته باشند و بقيه از ورزش و ضوابط و خواص آن بي‌خبر و دور، مايه تأسف است. ورزش در سطح همگاني، آن‌چنان ارزش دارد كه گويا در كشوري همه دانشمندند. و چند نفر به علت نبوغشان ممتاز و گيرنده مدال. و همه بي‌خبر از ورزش و چند نفر قهرمان مدال‌دار، چون كشوري است كه همه جاهلند و چند نفر نابغه‌اي كه با همه فاصله دارند.»[2]
[1] . نهج‌البلاغه، نامه 53. [2] . اولين دانشگاه و آخرين پيامبر، ج14، ص 28.