يكي از مشكلات و مسائلي كه در زمينه بسيج عمومي مردم وجود داشت، مسئله حفظ انسجام و ارتباط بين نيروهاي آموزش ديده بسيجي بود بدين معني كه بعد از اينكه مردم داوطلب به پايگاههاي بسيج مي پيوستند و دوره آموزشي نظامي را طي كرده و به جبهه اعزام ميگرديدند، پس از پايان مأموريت ارتباط چنداني با واحد بسيج نداشتند و فقط حضور در پايگاههاي مقاومت ضامن ارتباط آنان با واحد بسيج مستضعفين بود و اگر فردي بار ديگر داوطلب اعزام به جبهه ميگرديد بدون اينكه به تجربه و تخصص رزمنده كه در جبهههاي نبرد و در طي دوران آموزشي كسب نموده بود، توجه كافي شود و جايگاه مناسبي براي وي در نظر گرفته شود بار ديگر مراحل آموزش گذشته را طي مينمود. براي رفع اين مشكل، واحد بسيج سپاه پاسداران انقلاب اسلامي در سال 1362 ضمن فراخواني كليه نيروهاي بسيجي سراسر كشور به مراكز مختلف بسيج ، طرح لبيك يا خميني را به مرحله اجرا گذاشت. بر اساس اين طرح كليه نيروهاي داوطلب بسيجي بر طبق نوع تخصص و تجربه كد بندي ميشدند تا هنگام اعزام به جبهه ضمن ارائه آن كد در جايگاه مناسب خود بكار گيري گردند. اين طرح صرفاً در خصوص اعزام نيروها و داوطلبين بسيجي بود كه در زمان بكار گيري نيروها و اعزام آنها به جبههها صرفه جوئي شده و از تكرار آموزشهاي نظامي پرهيز ميشد از طرفي از نيروي قدرمند مردمي در يك سازماندهي فعال و آماده، بهرهجوئي ميگشت.