مسيحيت يكى از اديان بزرگ ابراهيمى است كه با پيشينه اى حدود دو هزار سال، مقبوليت و پيروان فراوانى دارد.
پس از ظهور اسلام، آيين مسيحيت در زمره ى اديان رسمى قرار گرفت و مسيحيان به عنوان «اهل كتاب» پذيرفته شدند. خاتميت دين مبين اسلام هرگز به معناى نفى مبانى و ريشه هاى الهى مسيحيت نيست، بلكه اسلام متمم و مكمّل آيين مسيح، و قرآن مهيمن بر انجيل و مصدّق آن است.
اكنون بيش از چهارده سده از عمر مشترك اسلام و مسيحيت مى گذرد و در طى روابط اين دو و پيروانشان دوران پرفراز و نشيبى ديده شده و هنوز هم شمار زيادى از پيروان هر دو آيين نسبت به آموزه هاى دين يكديگر ناآشنا و بى خبرند، گاه نيز با استناد به منابع غيرمعتبر و با گزارش ها و تحليل هاى غرض آلود، به اطلاعات آشفته و ناصواب دست مى يابند كه باعث جدايى و دورى دو ملت از يكديگر مى گردد.
با توجه به رخدادهاى جهان معاصر ضرورت هم سخنى و گفتوگو بين پيروان اديان الهى بيش از پيش احساس مى شود و بر دين مداران است كه با تكيه بر اصول و باورهاى مشترك و با تشريك مساعى، از باورها و آرمان هاى خود در برابر سيل بنيان كن سپاه كفر و ماديت، دفاع كنند; و با توجه به ارزش هاى اصيل اعتقادى و اخلاقى خود، با بى دينى و الحاد مقابله نمايند.
اين نوشتار سعى دارد مقام رفيع حضرت عيسى(عليه السلام) و حضرت مريم(عليها السلام)را تبيين نموده، خواننده را با تاريخ و كلام مسيحيت به طور مختصر آشنا سازد.
در بيشتر فصول ميان آموزه هاى دينى هر دو آيين مقايسه اى صورت گرفته و برخى نقاط مبهم آسيب شناسى شده است.
نگارنده اين اثر را خالى از اشكال ندانسته و ملاحظات اساتيد و فرهيختگان را به ديده ى منت مى دارد.
در پايان از كليه ى استادان فن و صاحب نظرانى كه اينجانب را در تهيه و تدوين اين كتاب يارى دادند به ويژه حجج اسلام آقايان حسين توفيقى و عبدالرحيم سليمانى اردستانى و نيز از مسؤولان محترم مركز مطالعات و پژوهش هاى فرهنگى حوزه ى علميه ى قم كمال تشكر و قدردانى را دارم.
و آخر دعونا ان الحمد لله رب العالمين
سيد محمد اديب آل على
پاسخ : نقطه ى مركزى انديشه ى مسيحيت، حضرت عيسى[1] مسيح[2] است.
[1]. برگرفته از عبرى يهوشوعا (يشوع يا يسوع) به معناى نجات يهوه و نجات خدا. انجيل اين واژه را خداوند نجات دهنده معرفى كرده است كه امت خويش را خواهد رهانيد. متى، 1: 21، در لاتين «Jesus» و در يونانى «Jesous» است. [2]. مسيح از «مشياح» (مسياح) كلمه اى عبرى است، به معناى «مسح شده» (تدهين شده) يا به معناى «مبارك». ر.ك: حسين توفيقى، آشنايى با اديان بزرگ، ص 112.