رهبانيت در قرآن مجيد

از نظر قرآن، رهبانيت از تعاليم انبيا و آموزه اى از شريعت شمرده نشده، هر چند كه عملى در جهت كسب رضايت خداوند بوده است و به همين دليل راهبان مستحق پاداش از طرف پروردگار هستند، گرچه حقيقت رهبانيت را پيگيرى نكرده اند:

و رهبانيتى را كه ابداع كرده بودند ما بر آنان مقرر نداشته بوديم; گرچه هدفشان جلب خشنودى خدا بود، ولى حق آن را رعايت نكردند; از اين رو ما به كسانى از آنها كه ايمان آوردند پاداش داديم و بسيارى از آنان فاسق اند.[1]

آيه اى ديگر به فساد در نظم رهبانى اشاره دارد:

اى كسانى كه ايمان آورده ايد! بسيارى از دانشمندان (اهل كتاب) و راهبان، اموال مردم را به باطل مى خورند و آنان را از راه خدا باز مى دارند....[2]

البته فساد مالى و مخالفت با حقيقت، روشى متداول در ميان تمام راهبان نبوده است; لذا قرآن مجيد در صدر اسلام از راهبان حقيقت جو و زهد و تواضعشان تمجيد مى نمايد:

و نزديك ترين دوستان به مؤمنان را كسانى مى يابى كه مى گويند: «ما نصارى هستيم»; اين بدان خاطر است كه در ميان آنها دانشمندان و راهبانى هستند كه تكبر نمىورزند، و هر زمان آياتى را كه به پيامبر (اسلام) نازل شده بشنوند، مى بينى بر اثر آن حقيقتى كه شناخته اند، اشك از چشم هايشان سرازير مى شود، مى گويند: «پروردگارا ما ايمان آورده ايم، پس ما را در زمره ى گواهان بنويس».[3]

[1]. سوره ى حديد، آيه ى 27.

[2]. سوره ى توبه، آيه ى 34.

[3]. سوره ى مائده، آيه ى 82.