پيامدهاي گناهان منحصر به عالم پس از مرگ و عالم قيامت نبوده، بلكه در اين دنيا نيز داراي آثار شومي است كه بلافاصله پس از انجام گناه، بر ضرر شخص معصيت كار جريان مي‌يابد.
در روايتي از امام صادق ـ عليه السّلام ـ مي‌خوانيم:
«... اِنَّ العَمَلَ السَّيِّيَ اَسْرَعُ في صاحِبِهِ مِنَ السِّكّينِ فِي اللَّحْمِ»[1]
بي‌ترديد تأثير عمل سوء و كردار ناشايست در صاحب آن از تأثير كارد در گوشت سريعتر است.
بنابراين همانگونه كه فاصله‌اي بين حركت كارد و بريده شدن گوشت نيست، بين گناه و اثر آن نيز فاصله وجود ندارد و بلافاصله پس از انجام گناه، تمامي هستي در مقابل او به عكس العمل برمي‌خيزد.
با مراجعه به روايات در اين زمينه، مشاهده مي‌شود كه آثار گناهان به دو دسته تقسيم مي‌شوند:[2]
هر گناه به ميزاني اين آثار را داراست. از جملة اين آثار است:
زائل شدن و برداشته شدن نعمتها.
برآورده نشدن حاجتهاي دنيائي.
محروم شدن از روزي.
مبتلا شدن به گرفتاريها و مصيبت‌ها.
تسلّط خدا ناشناسان.
هر گناهِ معّين، داراي پيامد ويژه‌اي است كه مخصوص به آن گناه است.[3] از آن جمله است:
كمبود و قحطي.
مرگ ناگهاني.
منع زمين از زراعت و ميوه‌ها و معادن.
تسلّط دشمن بر آنان.
تسلّط اشرار.
افتادن اموال بدست اشرار.
مرگ زودرس.
عدم استجابت دعا.
فساد و تباعي اعمال.
عدم قبولي طاعات.
مبتلا شدن به گرفتاريها و بلاهاي جديد كه سابقه نداشته است.
در رابطه با آثار عمومي گناهان، روايات بسيار است.
براي روشن شدن اثرات و نتايج عمومي معصيتها، چند روايت را ذكر مي‌كنيم:
حضرت امير ـ عليه السّلام ـ فرمودند:
قسم به خدا، خداوند نعمتها را از قومي نگرفت مگر به جهت گناهاني كه انجام دادند.[4]
امام باقر ـ عليه السّلام ـ فرمودند:
بنده درخواست حاجتي از حوائج دنيائي مي‌كند. پس ارادة خدا بر آن قرار مي‌گيرد كه آنرا تا زماني نزديك يا تا مدّت زماني طولاني‌تر و آرام آرام برآورده كند. پس بنده در آن هنگام گناه مي‌كند. از آنرو خداوند به ملكي كه موكّل است حاجت او را برآورده كند فرمان مي‌دهد كه: حاجتش را برآورده نكن و من او را محروم مي‌كنم، پس او مرا ناخشنود كرده است و سزوار محروميّت از سوي من شده است.[5]
حضرت امير ـ عليه السّلام ـ فرمودند:
بي‌ترديد انسان محروم مي‌شود به سبب گناهي كه انجام مي‌دهد.[6]
امام صادق عليه السّلام فرمودند:
مؤمن نيّت گناه مي‌كند، پس يقيناً روزي محروم مي‌شود.[7]
مبتلا شدن به گرفتاريها و مصيبات:
در قرآن مي‌خوانيم:
مصيبتي به شما نمي‌رسد، مگر به سبب اعمالتان (گناهانتان) و خدا از بسياري (از آنها) درمي‌گذرد.[8]
امام صادق ـ عليه السّلام فرمودند:
نكبتي (سختي، رنج، مصيبت) به انسان نمي‌رسد مگر به گناه، و آنچه خدا مي‌بخشد بيشتر است.[9]
امام صادق ـ عليه السّلام ـ فرمودند: خداوند عزّوجل مي‌فرمايد: آنكه مرا مي‌شناسد، هنگامي كه مرا نافرماني و عصيان كرد، كسي را كه مرا نمي‌شناسد بر او مسلّط مي‌كنم.[10]