آب فرات فوران كرده بود به گونه‌اي كه مردم هراسناك شدند. به محضر امير مومنان ـ عليه السلام ـ رسيدند و از زيادي آب شكوه كردند. امام ـ عليه السلام ـ و دو فرزندش حسن و حسين ـ عليهم السلام ـ سوار بر مركب شدند و حركت كردند تا به آب فرات رسيدند. امام ـ عليه السلام ـ بر لب آب ايستاد در حالي كه آب از دو طرف بالا زده بود. آنگاه با تازيانه پيامبر ـ صلي الله عليه و آله ـ كه در دست داشت بر آب زد و آب به اندازه يك زراع فرو نشست.
ضربه ديگري به آب زد و به اندازه دو زراع ديگر فرو نشست.
مردم كه اين معجزه آشكار را از امام ـ عليه السلام ـ مشاهده كردند عرض كردند: يا اميرالمؤمنين: آب را بيشتر كاهش ده.
حضرت فرمود: من از خداوند خواستم و به او آنچه را كه مشاهده كرديد عطا فرمود و خوش ندارم كه بنده مصري باشم.[1]
[1] . بحارالانوار، ج 41، ص 249.