امام علي ـ عليه السلام ـ مقداري جو از يك يهودي به قرض گرفت و او در برابر قرضي كه داد درخواست گرو كرد. امام ـ عليه السلام ـ چادر پشمي فاطمه ـ سلام الله عليها ـ را به رهن نزد او گذارد.
يهودي چادر را گرفت و به منزل برد و در يكي از اطاقها قرار داد. وقتي شب فرا رسيد همسر او به اتاقي رفت كه چادر فاطمه ـ سلام الله عليها ـ در آن قرار داشت. ناگاه ديد نوري بطرف بالا مي‌تابد و همه جا را روشن كرده است. نزد همسر خود برگشت و به او خبر داد كه نور بزرگي را مشاهده كرده است. يهودي تعجب كرد اما فراموش كرد كه چادر فاطمه ـ سلام الله عليها ـ در منزل او قرار دارد. با عجله بلند شد و بدرون آن اتاق رفت و مشاهده كرد شعاع نور چادر همه جا را گرفته است. گويا اين نور از يك ماه نوراني از نزديك نور افشاني مي‌كند. در شگفتي فرو رفت و به محل چادر توجه كرد و فهميد اين نور از چادر فاطمه ـ سلام الله عليها ـ است. آنگاه يهودي به سراغ اقوام خود رفت و همسرش نيز نزد خويشان خود رفت تا آنها نيز اين نور شگفت آور را مشاهده كنند. هشتاد نفر يهودي جمع شدند و نظاره گر اين نور شدند وهمگي از اين معجزه مسلمان شدند.[1]
[1] . بحارالانوار، ج 43، ص 30.