يكي از فضلاي عرب مهمان امام حسن مجتبي ـ عليه السّلام ـ شد و در منزل او غذا خورد و پس از خوردن طعام گفت:
براي من يكي نوشيدني بياوريد.
امام ـ عليه السّلام ـ فرمود: چه نوشيدني ميل داري؟
مرد فاضل گفت: آن نوشيدني كه چون ناياب شود عزيزترين نوشيدنيهاست و چون فراوان گردد پايين‌ترين آنهاست.
امام ـ عليه السّلام ـ به خادم خود فرمود: به او آب بدهيد.
همة حاضران بر فهم بلند امام ـ عليه السّلام ـ آفرين گفتند.[1]
[1] . ربيع الابرار زمخشري، لطائف الطوائف، ص 37.