مردي به فرزندانش نصيحت كرد:
فرزندانم! زبان و سخن خود را اصلاح كنيد زيرا وقتي امري براي كسي پيش آمدمي كند و دوست دارد در آن هنگام خود را بيارايد مركب سواري و جامة ديگري را به عاريه مي‌گيرد اما هرگز كسي را پيدا نمي‌كند كه زبانش را به او عاريه دهد![1]
[1] . مصنفات شيخ مفيد، ج 2، ص 91.